grote handen, echte liefde

Gisteravond naar Marc Marie's nieuwe show: Florissant. Ik heb wel gelachen, ik houd van zijn grappig nonchalante humor, de gekke tussenwerpseltjes die de ernst verhullen waar het ook over gaat. Wie je moet worden als je ouders dood zijn, bijvoorbeeld. En helemaal als je geen kinderen hebt.
Ik verheugde me ook op de liedjes, want hij zingt zo prachtig immers. Maar de klok bleef uit. Wel was er een nieuwe, eindelijk toegestane hoge stem, die helaas maar een couplet van Summertime zong, en mij kippenvel bezorgde.
Maar tussendoor was er Laat me Niet Alleen, met een stem die aarzelend klonk en niet echt de juiste toon wist te vangen, wat ook past bij de tekst. Ik voelde me verstrakken, zoals altijd bij dit lied. De valse romantiek ervan, waar je intrapt bij je eerste kalverliefde en vervolgens de hevigheid van alle liefdes aan afmeet. De aanfluiting! Wat voor liefde is dat als je aanbiedt iemands voetveeg te zijn als ze maar blijft? Dat is geen liefde, dat is slavernij. En een mythe die maar eeuwig in stand blijft om de ontroerend grote handen van Jacques Brel en zijn vroege dood.
Kan deze mythe nu bij het grof vuil? Liefde die verdiend moet worden met nederigheid is geen liefde. En dat geldt in alle talen!