August: Osage County

August: Osage County is een drama van de bovenste plank. Dus moeten de critici er wel kritisch over schrijven, want drama – zeg maar gerust melodrama – is not done, dat weet iedereen.
Of tenminste, melodrama mag best maar dan bij Disney. Niks heerlijker dan snikken om dode bambimama's.
Ik heb dat ook wel als kritiek op mijn boek gehoord, dat er zoveel ergs gebeurde, en zo weinig leuks. Want een lezer wil af en toe ook even ontspannen, dat weet iedereen. Wat we willen is Woody Allen, psychologie met een knipoog. Geen psychologie met woede en tranen, met volslagen dysfunctionele mensen, dan is het too much.
Er valt heus wel iets aan te merken op deze film. Het belangrijkste, wat mij betreft, is het einde. Dat is een makke bij bijna alle Amerikaanse films: ze gaan te lang door. Was gestopt met dat beeld van Violet en Johnna op de trap. De moeder die eindelijk een moeder vindt. Maar nee, dan moeten we nog met Barbara mee in de pickup, want god verhoede dat er losse lijnen zijn.
En hoe goed Meryl Streep ook acteert, ze blijft Meryl Streep die goed acteert. Terwijl Julia Roberts erin slaagt te transformeren in de bittere en daardoor lelijke Barbara. Veel mooier vond ik de andere dochter, en de mannen in het stuk. En de tante, wat een wijf.
Maar het totaal, dat uitvergrote, woeste drama, van de implosie van een kolossale familiemythe: ik lust er wel pap van. So hit me.