roeping of missie

Ik hoor op de radio iemand vragen wat voor roeping een museumdirecteur heeft. En ik denk aan mijn oude website die begon met een Mission Statement. En ik sta opeens stil bij het verschil tussen die twee. Een roeping komt uit de verte, van buitenaf. Een roman is een roeping, als schrijver probeer je alsmaar dichter bij die stem te komen, en de oproep zo goed mogelijk te vervullen.
Een missie is meer van de WIL. De wil waarvan ik kortgeleden las dat hij een verkeerde manier is om de kunsten te beoefenen. Wil komt voort uit onvrede met het bestaande, uit ontworsteling. Er is geen verlokkend eindvisioen, er is alleen maar dat modderige heden, waarin ik nog geen schrijver ben of schilder, of wat ook. Ik moet me bewijzen en dat kun je alleen maar met kadaverdiscipline, en zeker niet met suikerklontjes. Als je té erg met een doel in je hoofd aan het schrijven bent, zeg je eigenlijk 'waar ik nu ben, daar deugt niks van. Ik moet hier zo snel mogelijk vandaan.' Dan schrijf je vanuit haat in plaats van vanuit acceptatie.
Terwijl je juist een roeping moet hebben, een verlangen dat je vooruit projecteert, zodat het zich naar je toetrekt. Je moet én laten komen wat komt, vertrouwen hebben in het proces, durven vertrouwen op wat je intuïtie je ingeeft, én je moet iets hebben om naar te verlangen, iets dat je voortdrijft, zodat er geen sprake is van discipline maar van heilig vuur, dat je voor dag en dauw doet opstaan om verder, verder te gaan.
Dat is je roeping.