Over het gedicht van Slauerhoff schreef ik in 2001 een column:
Slauerhoff heeft het mooier gezegd. ‘Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.’ Terwijl het huis om mij heen werd afgetuigd als een kerstboom, bleef ik thuis in mijn verhaal. Ik was niet ongelukkig want ik had onderdak. ‘Nooit vond ik ergens anders onderdak,’ beaamt Slauerhoff. Zelfs toen de computer in zijn doos verdween, en ik overbleef met alleen het basisgereedschap van de schrijver: pen en papier, hield ik dat honkvaste gevoel. Ik was een schrijver en niets kon mij deren. Vol goede moed deed ik voor de laatste maal de deur van ons geliefde huis in Schotland achter me op slot.
Ik was een thuisloze maar met een draagbaar huis. Dacht ik.
Nu ben ik al vier weken in Amerika, en ik heb nog geen huis. Ik schrijf niet meer, ik kijk jaloers naar enorme vrachtwagens met complete huizen erop. Wat verbeeldde ik me wel, te denken dat ik genoeg zou hebben aan een schrijfschrift en mijn trouwe rode parkerpen. Wat verbeeldde ik me wel, te denken dat ik me kon meten met Slauerhoff. ‘Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,’ schrijft hij.
Ik ben zwak zonder eigen haard. De sleutels tot mijn tweede huis, het schrijven, zitten in een container, samen met mijn kopjes en borden, mijn bed en mijn schilderijen, in dat kleine ladenkastje dat altijd op mijn bureau staat. Pas als dat kastje, dat bureau, die spullen weer omringd zijn door mijn eigen muren kan ik mijn schrijfhuis ontsluiten.
Ik benijd Slauerhoff, maar kan het niet veranderen.
Alleen vanwege de titel:
1442 Bob Dylan - Subterranean Homesick Blues
afbeelding: het hotel waar we de eerste twee maanden in Houston verbleven
Wel een heel mooi nummer! Ik benijd Dylan. En verder kan ook ik alleen maar schrijven als eerst de boel om mij heen op orde is. En al helemaal niet met een loeiende stofzuiger naast me.
Wat kunnen spulletjes om je heen belangrijk zijn. Toen ik mijn knusse huisje opgaf voor echtgenoot en zijn kinderen heb ik samen met mijn dierbare spulletjes behoorlijk moeten voegen. Toen schreef ik nog niet, zou er ook de rust niet voor hebben gehad.
Nu zit ik heerlijk in mijn eigen hokje en laat het groeien.
In veel opzichten thuis!
Eric Clapton nr: 1256 in 2012
"Let it Grow"
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/