Wat ontroert er zo aan Jonge Sla? Is dat het beeld van die dappere, frisgroene blaadjes die zich moeten gaan verweren tegen winter en wormen? In hun vochtige bedjes nog zo veilig als baby's, en toch zoals wij allen ten dode opgeschreven?
Ik raak niet ontroerd van jonge sla, ik raakte ontroerd als ik in de tuin de eerste scheutjes narcis en tulp na de winter hun grote duw omhoog zag beginnen. Alsof je er zelf moed aan ontleent, en geloof in de orde der dingen. Dat het allemaal goed gaat in de natuur. Wat natuurlijk niet zo is: in Schotland kwamen de hertjes haphaphap alle tulpen opeten alsof het snoepjes waren.
Ik ben geen tuinier, en heb maar weinig tuinervaringen – al had ik thuis mijn tuintje met tuinkers – om poëtisch over te worden, maar dat is het enige wat ik mis op mijn balkonnetje: die eerste tekenen dat de winter toch echt vergangen is. Tja, en dat staat natuurlijk weer niet in de top2000, terwijl ik er toch zo'n mooie tweede stem op weet.
scheutig
Dit bericht is geplaatst in schrijftop2000. Bookmark de permalink.
Een moestuin lijkt me een verschrikking. Overschot aan bonen dat je moet uitventen. Zelf jam maken, yeach. En dan al die slakken die je oogst komen opvreten, nou ja dat scheelt uitventen. Mijn bijdrage gaat dit keer niet over de inhoud.
Kyteman nr: 148 "Sorry"
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/
Nou, je tweede keuze mag er ook zijn!
http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/29/zo-lang-het-duurt-natuurlijk/