Het is zo'n gedicht dat je als puber voor zoete koek aanneemt, met de uitleg van de leraar erbij. Binnen komt het niet, je maakt immers nog deel uit van die hechte groep mensen die allemaal je naam weten, en wat die betekent.
Je – ik schrijf altijd 'je' als het te dichtbij komt – weet nog niet van die latere tijd waarin je ervaart dat nog zo weinigen je naam weten, en je soms aan je eigen naam twijfelt. Of aan wat die nog betekent. Je hoopt dat het bestaat, dat zomaar iemand opeens de verlossende naam noemt waardoor alles op zijn nieuwe plaats valt, en alles opnieuw kan beginnen. Dat iemand je bij je diepste naam noemt, die je ook dan pas als de jouwe herkent.
Succes is een keuze, geluk is een keuze, liefde is een keuze. Maar je wilt zo graag nog eenmaal gekozen wórden.
1366 Weather Girls - It's Raining Men
Ik kende het nummer wel, maar nooit geweten hoe de tekst ging, of zelfs maar hoe de titel precies luidde. Prachtige tekst, hallelujah!
Jaja, steek er de gek maar mee. Wat is dat toch dat zo diep zit dat het lijkt dat je er nooit vanaf zult komen: het wachten op de verlossing van buitenaf. Het is in ieder geval een onfeilbaar recept voor depressies en erger. Zegt de Ervaringsdeskundige.
http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/30/sterre-der-zee/
Boudewijn de Groot nr 1660 "Een tip van de sluier"
Ik zie de oma van een vriendin in een grote huiskamer zitten. Haar kinderen wist ze niet meer bij naam te noemen, maar innig tevreden vertelde ze dat ze elke dag bezoek had (haar lotgenoten) en dat ze allemaal bleven eten.