Dat je als vader zo'n sterk godsvertrouwen hebt, dat je zo'n gedicht kan schrijven over het doodgaan van je kind. Onvoorstelbaar. Het is iets waar je alleen na lange innerlijke groei toe kunt komen, stel ik mij voor. Of waren onze voorouders meer bedreven in het sterven? Als ik mijn stamboom doorspit zie ik daar ook zoveel dode kinderen. Zou iets van hun verdriet doorleven in mij? Ik ben zo bijgelovig dat ik Tonio niet eens durf te lezen. Hoewel ik wel Contrapunt gelezen heb.
En opeens moet ik denken aan de eenzame fietser van Boudewijn de Groot. Van dat kindje in dat zitje, en dat je als ouder alles wil doen om hem een goed leven te bezorgen. Terwijl je niets kunt doen dan in goed vertrouwen loslaten. (nu ik het lied terugluister, blijkt die kleine helemaal niet in dat zitje te zitten, maar goed)
543 Boudewijn de Groot - Jimmy
Eric Clapton nr 77 in 2012
IK heb weinig toe te voegen aan wat ik schreef.
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/
Yolo! denk ik, als ik de foto zie.
Mooi: Waren onze voorouders meer bedreven in het sterven. Een gedachte die een blog op zich waard is: wat is er, door de vooruitgang, toch veel goeds verloren gegaan.
Mijn bijdrage: http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/05/kinder-lyck-door-joost-van-den-vondel/