Dit is een van de mooiste gedichten over schrijven en creativiteit die ik ken. Het beeld van die vijver, de bron waaruit het allemaal opstijgt, het beeld van het kunstenaarskind dat veel beter weet dan je rationele zelfje waarover je schrijven moet, die hand in dat kroos – hoe mooi gezegd: een wak in het kroos – die ons eraan herinnert hoezeer schepppen een lichamelijke bezigheid is, geen verstandelijke, en hoe snel de muze zich terugtrekt als je haar niet eert, alles uitwissend dat daarvoor nog schitterde.
Wonderlijk ook hoe zo'n keurige meneer in pak zulke droomrake gedichten schrijft, en wat een vooroordeel van mij dit blootlegt, alsof dichters per se geitenbreiers met een sikje moeten zijn, van die zelfingenomen alternatievelingen die we bij Boerin zoekt Vrouw zagen, afgelopen zondag.
Het is een gedicht dat inspireert, dat je boven je schrijftafel zou moeten hangen. Verzin daar maar eens een liedje bij.
79 Triggerfinger - I Follow Rivers
Ik mag er dan iets anders bij gedacht hebben, maar hier ben ik het natuurlijk van harte mee eens. En dat uiterlijk: ach, vooroorlogs protestant.
Dit nummer ken ik totaal niet. Hoe kom jij zo bij op muzikaal gebied?
Ha, ik heb gewoon op titel gezocht. Maar ik bleek het inderdaad te kennen. Van dwdd.
Uh, mijn link moest er ook nog bij, natuurlijk:
http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/18/de-verloren-zoon/
Het kind en ik altijd nog een beetje samen.
Chicago nr: 1918 in 2012
You're the inspiration
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/