Die tweede strofe kende ik van buiten. En van binnen.

O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder de wind in hulpeloos verdriet.

Tenminste, zo dacht ik altijd. En dat de rest dan vanzelf wel volgen zou. Tot opeens duidelijk wordt dat de wind totaal andere dingen van je wil – ik denk aan de film Chocolat, waarin de draaiende wind tot verhuizen verplicht, gejaagd door de wind en nooit ergens thuiskomen. Tenminste niet voorgoed.
Een half leven lang denken dat tenminste dat zal blijven, die twee oude naar elkaar toe genegen hoofden.
En dan de andere helft invullen. Niet ritselend langs de zoom van oude wouden maar stampen, dwars door het woud, en ooit, ooit zegevierend de andere bosrand bereiken waar de zon schijnt.

650 Rolling Stones - As tears go by