Het Wilhelmus! Dat zingen in het buitenland geeft meteen een brok in de keel. Al dat gescheld altijd op allochtonen die zo bij elkaar klitten: ga zelf maar eens in 't buitenland wonen, dan zoek je elkaar toch op, en je zingt met trillende stem je volkslied mee, op koninginnedag.
Met daarbij in gedachten een idyllisch vaderland waar alles beter is dan in het gastland: rechtvaardiger, eerlijker, moderner, gezelliger, frisser.
Over Back Home heb ik al geschreven dus doen we nu in plaats daarvan maar Take me Home, Country Roads, to the place I belong …
En er dan achterkomen dat die landweggetjes leiden naar een volgebouwd, chagrijnig vaderland, wat een cultuurschok is dat. Intussen hadden er twee vaderlandse moorden plaatsgevonden die het land zijn landelijkheid deden verliezen. Zal in de tijd van Willem van Oranje niet anders geweest zijn. En ook hij voelde die verscheurde loyaliteit. Aan wie ben je trouw?
Uiteindelijk alleen aan jezelf. Alleen dan kun je een wereldburger worden, zonder vooroordelen naar welk land ook. En thuis is waar je bed slaapt.
622 John Denver – Take me Home, Country Roads
Afgaan op John Denver is natuurlijk vragen om een desillusie.. 😉
Hier is mijn bijdrage: http://adriaanhendriks.wordpress.com/2013/12/03/wilhelmus/
Hee!
Mooi gezegd en geschreven. Ik verbaas me altijd weer dat het Wilhelmus (ook bij mij)een brok in de keel geeft. Om de tekst is dat in mijn ogen niet nodig.
Ik koos voor herinnering en een oude schrijfveer.
"We are the champions" Queen nr: 601 in 2012
http://ferrara-victoriene.blogspot.nl/