bright lights big city

Geplaatst op 20 november 2013 door Hella

DSC03147Af en toe nodigt ze me uit om bij La Place te gaan ontbijten, mijn Poolse taalcursist. Dat geeft me een grootsteeds gevoel waar ik heel gelukkig van word, zo mijmerde ik op de terugweg. Waar komt dat vandaan? Zijn al mijn grootsteedse herinneringen gelukkig? In een onbekende kamer in een onbekend bed de geluiden van avondlijk Toronto horen, op een hotelkamer in Rome 's ochtends vroeg de luiken openen en zo'n denderende stad die zich voor je ogen ontvouwt, op een studentenzolder in Delft bij het open raam je eerste sigaret roken, in Houston koffiedrinken op het terras van de Starbucks aan Post Oak, boodschappen doen bij een NewYorkse supermarkt, door een slechte Londense buurt lopen op zoek naar het winkeltje met Sylvanian Families – ik heb geen idee waarom het me zo gelukkig maakt. Gelukkiger dan de beroemdste sights, hoe mooi ook, en gelukkiger (of tenminste anders, levendiger gelukkig) dan de mooiste bergen en woestijnen en vergezichten.
Domweg gelukkig aan de Via Amadeo, zullen we maar zeggen. Opgenomen, omringd. Terwijl ik toch zo'n weilandmeisje ben.

Dit bericht is geplaatst in autobio. Bookmark de permalink.

4 Reacties op bright lights big city

  1. Liesbeth schreef:
    20 november 2013 om 14:54

    Dat heb ik nou helemaal niet! Vind Londen prachtig, en Amsterdam ook. Om van Stockholm maar niet te spreken. Maar wat ben ik altijd blij als ik weer weg mag, naar buiten, zonder drukte, auto's en stank. Bij de zee, de rivier of een meer.
    Domweg gelukkig aan de waterkant, zo is het voor mij 🙂

    Beantwoorden
  2. Hella schreef:
    20 november 2013 om 15:40

    ja, dat is het gekke juist, ik wil er ook helemaal niet wonen of voor altijd blijven, het zijn van die korte flitsen van geluk.

    Beantwoorden
  3. Angela schreef:
    20 november 2013 om 19:36

    Ooit in een ver verleden serieuze pogingen ondernomen om te gaan emigreren naar Australië, want ik dacht : ruimte, stilte, natuur, enz. Maar toen... We reden over de Brienenoordbrug, ik zag de skyline van Rotterdam, de Maas met zijn scheepvaartverkeer, even verderop de weilanden met de Hollandse koeien, het Kralingse Bos en ik dacht:
    "Dat gaat 'm niet worden, koppie"
    En nu: heb ik alles, ruimte, natuur, en op één rechtstreekse metrolijn van de stad. Ach, soms moet ik die ruimte en stilte delen, maar dat is alleen als de mussen dood van het dak vallen, de rest van de tijd kan een blind paard geen kwaad doen. Genoeg clichés, maar juist daarom waar.

    Beantwoorden
  4. Ferrara schreef:
    21 november 2013 om 17:23

    Oh ja, ik herken dat wel, maar inderdaad voor de tijd dat je daar bent in zo'n grote stad.
    Dat luxe gevoel van "Kijk mij hier nou zitten of flaneren." (whatever)
    Diep in mijn hart nog altijd het provinciaaltje ;0))

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *