eyes wide open

Het was de hoogste tijd voor een uitstapje, ik voelde gewoon dat de bron uitgedroogd was. Dus ik richting het klooster van Ter Apel. Het lijkt wel of ik tegenwoordig steeds verdwaal als ik ergens heenga – gelukkig kom ik er tenslotte toch. Het zal iets te betekenen hebben, ik ben er nog niet achter.
Het was er prachtig, ik was net voor een grote groep uit, en nee ik hoefde ook geen rondleidpapier mee, ik weet immers alles. Dat is laat gotisch, dat is barok, dat is negentiende-eeuws, en deze monstrans lijkt wel ... Als ik zo kijk, ben ik niet aan het genieten, dan ben ik Een Tegen Honderd aan het winnen, kijken of ik alles weet wat ik weet.
Dus kijk ik met een foto-oog. Ik kijk in beelden, in lichtval, in 'later photoshoppen,' ik neem foto's van een trap voor bij Heldinne's Reis, van vlinders en bloemen, van glas-in-lood lichtval op muren en vloeren. Van de dertig zijn er misschien vijf mooi, maar dat geeft niet. Ik heb genoten van het kijken, en van wie ik was terwijl ik keek.
's Avonds was er bij zomergasten Dido's Lament, gezongen door Jessye Norman. Het bezorgde mij kippenvel, dat gebeurt me niet vaak. Die stem, de tekst, en ook het beeld van haar als een oudgriekse Phoenicische koningin. Iemand met verstand van zingen twitterde: dat was vals! Ik heb het niet gehoord. Ik dacht later: zo reageer ik op taalfouten. Dan kan ik niet meer lezen wat er staat, dan sluit de criticus alle wegen af. Net zoals hij doet bij de kitscherige negentiende-eeuwse heiligen. Een criticus denkt in fout of goed. Terwijl voor genieten alles open moet staan, kritiekloos als een lens.