the Finkler Question

Ik ben nu op bladzij 95 van The Finkler Question en heus, ik snap de grap, giechel soms zelfs luidop, begrijp dat er niet staat wat er staat want zeg nou zelf, zo blond ben ik nu ook weer niet.
Maar.
Why should I Care?
Om te beginnen is er in het verhaalheden nog nauwelijks iets gebeurd. Ja, Treslove is beroofd. Het in-gang-zettende incident heeft plaatsgevonden. Maar verder? Alleen maar backstory en grappige grapjes over Joods zijn, weduwnaar zijn (grimlachjes), op iedereen lijken. Allemaal leuk en aardig maar so what?
Ik sla er de recensies op na en oh wat zijn ze lyrisch over de grappige grapjes die – zoals grote mensen zullen begrijpen – helemaal niet zo grappig zijn als je erover nadenkt. Janee, het boek won de Booker Prize 2010 dus moet het wel schitterend zijn.
But why should I care?
Dat is toch dé hamvraag bij iedere roman: waarom zou het mij iets moeten kunnen schelen wat er met de hoofdpersoon gebeurt? Nee, dat begrijp ik verkeerd. Een goedgekeurde roman moet recensenten en prijzentoekenners een incrowd-gevoel geven. Wij snappen allemaal hoe bijzonder. Het staat er ook expliciet bij in het juryrapport, dat we niet zullen denken, godverhoede, dat dit een simpel boek is: The Finkler Question should not be seen as something that was "relentlessly middle-brow, or easy-peasy" because it was comic.
Woody Allen wordt vaak aangehaald in de recensies. Want ook Joods en ook grappig. Maar ook – en dat is het verschil – een liefhebbende doorziener van mensen. Een portretteerder van mensen om wie we gaan geven, wat voor klieren of sukkels het ook zijn.
Weest u maar gerust briljant in uw eigen tijd, meneer Jacobson. Ga ik intussen weer een echt boek lezen.