geheime tuin

Het leuke van een nieuwe woonplaats is dat je het eerste jaar als een toerist je omgeving verkent. Zo ging ik gister naar de Hortus. Het rijden door de achterafstraten van Haren deed me denken aan de sjieke villawijken rond Memorial Drive in Houston. Veel bomen, veel erkers en torentjes. Dat was waar ik ooit een zo belangrijk inzicht kreeg, dat ik de auto stilzette om een sigaret te roken – even een rookgordijn om de klap te verzachten. Uiteindelijk een prachtige herinnering.
Ik observeer maar even wat er gebeurt op zo'n uitstapje, het weer was ook Texaans heet en vochtig.
Ik begon in de hortus bij het Verboden Rijk van Ming. Een tuin vol Chinese tempeltjes, bruggetjes, bamboe en zen. Precies de sfeer die ik probeer te creëren rond de Boeddha op de galerij. Kikkers kwaakten luid, als in slapeloze warme nachten in Heerenveen waar de kikkers soms ook zo tekeergingen, ik heb er nog een cassettebandje van.
Verder door de tuin, langs beelden en rozen, ik dacht aan mijn ouders die ook zo hielden van rondlopen door beeldentuinen, de foto die uiteindelijk 'de' foto van mijn moeder zou worden is gemaakt in La Lanka.
Ik liep alleen door het bos, het naaldbomenbos waar Schotland en Amerika zich vermengden, de kruidige geur van de echte pijnbomen, het diepe herkennen van de roodharige plooienbast van de giant sequoia die hier zo mooi mammoetboom heet.
En overal de wonderlijke schoonheid van de bloemen, en die met extra aandacht vangen in het oog van de camera, precies zo deed ik het in de tuinen van Crathes Castle. Er lopen zoveel geleide en geleden levens mee op een simpele wandeling door een grote tuin. Een geheime tuin in mij. Daar waar de schrijfbloemen bloeien.