vleesgeworden kwaad

Wat is het toch bijzonder dat mensen hardnekkig ontkennen dat het kwaad bestaat. Iemand valt erover dat Malou van Hintum schrijft over de psychopathie in onze maatschappij (Volkskrant 220613). Maakt het zelfs belachelijk. Als ik dan zeg dat psychopaten geen Psycho's zijn met bijbehorend Hitchcockiaans gilmuziekje, maar bekende wielrenners, politici en advocaten, komt zij terug met: ik spreek liever van mensen die lijden aan. Een autist is iemand die lijdt aan autisme, een schizofreen lijdt aan schizofrenie, en een psychopaat lijdt aan psychopathie. Met twee bijsmaakjes. Een psychopaat is ziek en zielig, zoals iedereen die lijdt aan een psychiatrische aandoening. En een psychopaat is niet zijn aandoening. Hij is eigenlijk een lieverd, alleen door zijn kwaal doet hij soms wat lelijk.
Terwijl ik dergelijke aandoeningen (niet te vergeten depressie) zie als een reactie op bepaalde uitwassen in de maatschappij. Iemand die van nature niet kan omgaan met de bizarre hoeveelheid prikkels die de wereld tegenwoordig uitstort, was vroeger gewoon schaapherder geworden, of kopiïst. Nu is hij gek. Iemand die stemmen hoort of bepaalde aspecten van zijn persoonlijkheid niet kan integreren, gold ooit misschien als een ziener. Is nu gek. Gelukkig wel behandelbaar gek.
Een psychopaat is een slecht mens. Hoe het ook komt dat hij zo geworden is. We zien ze onder Romeinse keizers, kerkvorsten, farao's. Nu zijn het die echtgenoten die hun vrouw mishandelen, maar ook de graaibankiers, de haatpolitici, de show-advocaten, de BN'ers die verder niets kunnen. Deze maatschappij bewondert psychopathische trekjes, maakt ze zelfs sociaal acceptabel. Er is wel ergens een grens, maar die ligt bij zichtbare blauwe plekken en bloed.
Psychopathie scharen onder (deels) behandelbare psychiatrische aandoeningen is naïef en dom. In een wereld waarin het goede bestaat, bestaat ook het kwaad. Dat ontkennen maakt juist mogelijk dat een hele samenleving ervan vergeven raakt.