de stem

Gisteravond ben ik begonnen in In One Person van John Irving. Wat kan die man toch schrijven! Zijn vorige boek, Last Night in Twisted River, was ook al zo schitterend. Bij erg mooie boeken lig ik nooit alleen in bed. Er ligt een schrijver naast mij, die de hele tijd op de bladzij tikt en zegt: "Zie je? Zo moet het!" Mijn gedachten dwalen af naar mijn eigen zwaartillende personages. Ik realiseer me voor de zoveelste keer dat een boek pas kan ontstaan als je de stem hebt.
Natuurlijk moet je ook genoeg kennis hebben (niet álle, maar genoeg, zie mijn gerondwandel op google maps), moet je een begin van een plotidee hebben, moet je weten hoe de rolbezetting is. Maar de stem!
Het vertellende personage in In One Person – de bijna zeventigjarige Billy Abbott die terugblikt op zijn jeugd en eerste verliefdheden in het stadje First Sister – heeft zo'n aanstekelijke stem, je laat je meevoeren, je schiet in de lach, je houdt moeiteloos alle inwoners van het stadje uit elkaar, je snapt ieder moment waar hij is in de tijd en je wordt geen moment uit je fictionele droom gehaald. Zo moet het.
De schrijver zei: Heb jij wel iemand in dat suffe Friese dorp van je die met een beetje humor kan vertellen wat er gaande is daar? Of worden het weer allemaal somberende types op weg naar hun eigen klaarheid?
Ze is gewoon jaloers, dat is het.