Wie alleen woont hoeft zich alleen maar tegenover de kat te schamen, en hij weet wel dat ik niet van hondenboeken houd. Trouwens, als je je in je huwelijk moet gaan schamen voor wat je leest kun je beter meteen "scheiden of blijven" uit de biep halen. Maar los daarvan: ik schaam me nooit voor wat ik lees. Ik hou van goed geschreven romantische smulboeken en ik smul van literaire juweeltjes, en voor geen van beide schaam ik me.
Wel moet ik eerlijk toegeven dat ik wel eens last heb van het omgekeerde. Niet van het schaamboek maar van het opschepboek. Dat ik middenin de nieuwste Nora Roberts zit maar die dan onder het doorzichtige mom van 'te dik' niet meeneem in de trein en de nieuwste Julian Barnes wel. Al heeft ook hier de ebookisering toegeslagen.
Nu schaam ik mij voor mijn e-readertje van €69,- bij de Mediamarkt want iedereen weet dat je een echte Sony of Kindle met design hoesje moet hebben, of anders een I-pad. Al is wat mij betreft hét gat in de markt een e-reader die de titel van het open boek aan de achterzijde doorbeamt. Kunnen we in de trein weer eens gezellig een leesgesprek aanknopen.
dit in antwoord op 50books vraag 20
Probleem is dat ik het niet opbreng om beroerde boeken te lezen. Dus kan ik me er ook niet voor schamen. Heb dat eerder met tv prgramma's. Heb laatst 'schaamteloos' naar het eurovisionsongfestival gekeken. Dat leverde me op dat iemand mij op twitter ontvolgde.
Ik heb gewoon de 50 Shades trilogie waar mijn man bij was gelezen. En zelfs gesprekken hierover gevoerd met vriendinnen waar mijn man bij was. Dus ik schaam mij niet voor boeken, hoor 😉
Enne..... dat leesgesprek weer aan kunnen knopen in het OV lijkt mij een geweldig plan!
Nee, liever niet! Als ik al in de trein zit te lezen, dan is dat omdat ik juist geen gesprekken wil aanknopen. Ik wil lekker ongestoord lezen. Liefst zit ik dan ook in de stiltecoupé :).
Ik houd ook van ongestoord lezen, hoewel gesprekken in de trein eigenlijk ook best leuk kunnen zijn.
Omdat ik een literaire omnivoor ben schaam ik me niet gauw voor een boek. Alleen zoiets als 50 tinten zou ik niet gauw in het openbaar lezen. Nora Roberts kan wel hoor, zolang er maar geen half-ontblote jongeman op de voorkant staat (daar zou ik me wel voor schamen).