collectieve rouw

vooropgesteld: het is verschrikkelijk, en ik wens die moeder van harte toe dat ze de kracht vindt om hiermee te leren leven.

Maar.
Zijn wij "collectief in de rouw"?
Of zijn we hysterisch en met z'n allen aan het overtoepen wie er het meest begaan is?
Zodat we en masse walgelijke feesboekkaarsjesknutsels 'delen' met onverbeterde teksten als "klommen we met zn allen naar de hemel en haalde we julie trg.." om maar niet achter te blijven met onze eigen meelijvlag uit te hangen.
Gister tweette de politie het verzoek om niet naar Cothen te komen, en binnen een uur stonden er op twitter complete files met randdebiele ramptoeristen. Geen mens die de moeite nam even het lege weiland te bekijken op de website van de nos, nee we moesten allemaal de wedstrijd aangaan wie het Ergst Tegen de Randdebielen was.
Intussen liet Natalie Righton zien hoe het is om in Afghanistan te leven of onthoofd te worden. Dat kan ons verder niet schelen. Intussen vroeg iemand aandacht voor een website met tien bladzijden vol vermiste kinderen. Niet interessant. Nee. MIJN hete tranen, die zet ik op twitter. Zodat iedereen kan zien hoe'n super aardig en meevoelend – walgelijk hysterisch aandachttrekkend – tiepje IK ben. Ik toep over!