Ik kan me maar een keer herinneren dat ik daadwerkelijk vanwege een boek heb gewenst dat ik ergens was, en dat waren de avonturen van Alexandrine Tinne, ik weet niet eens meer welk boek, ik denk of dat van Jan Kikkert of van Clare Lennart. Oh, daar te zijn, in de Himalaya, en de woorden Khyberpas en Karakoram gewoon gebruiken.
En ik zoek haar op, Freule Tinne, en zie dat zij alleen door de Sahara heeft gereisd, zou daar mijn voorliefde voor woestijnen zijn ontstaan? Maar wie was dan die onverschrokken dame in de Himalaya?
Hoe dan ook, het werkt voor mij meestal andersom. Ik ben ergens, of ergens geweest, en wil dan boeken lezen die daar spelen. Zo kocht ik in Petra Married to a Bedouin van Marguerite van Geldermalsen, een van oorsprong Nederlandse vrouw die daar echt gewoond en geleefd heeft.
In Marokko las ik In Morocco van Edith Wharton. In Frankrijk las ik de Rad van Fortuintrilogie van Thea Beckman, in Oman las ik dat schitterende Arabian Sands van Wilfred Thesiger.
Ik ben dol op de reisboeken van Paul Theroux, Arita Baaijens, Lieve Joris, Jonathan Raban, noem maar op. Niet zozeer om daar werkelijk te zijn, ik vind leunstoelreizen ook heerlijk.
Met de leesclub lazen we ooit Mutant Message Down Under, van Marlo Morgan. Een wat erg esoterisch (en naar later bleek nep-) geval, dat desalniettemin mijn heimwee naar Australië bewust maakte. Daarna natuurlijk Songlines gelezen, Walkabout, en The Secret River, en het is alleen maar aangewakkerd.
Heimwee naar een land waar je nooit geweest bent, dat is eigenlijk een betere uitdrukking dan verliefd worden.
Heimwee naar een land waar je nooit ben geweest.
Wat mooi gezegd.
Leunstoelreizen(schrijfveer?)
Leunstoelreizen ben ik ook erg van gecharmeerd. Het woord dan, niet het reizen an sich.