schoonheid

Laat ik nu eens proberen te omschrijven wat mij écht zo stoorde aan het koningslied. Alles uit mijn gedicht is waar: mijn innerlijke Sissi is dol op uiterlijk vertoon, ceremonieën, traditionele gewaden. Ik krijg zelfs tranen in mijn ogen van een muziekkorps. Tegelijk blijft mijn innerlijke schooljuffrouw heus wel wakker, en realiseert zich dat dit een effect is van volksopium.
Maar waar het echt om gaat, is dit, volgens mij.
Natuurlijk is een koningshuis niet van deze tijd. Net zomin als een kerk van deze tijd is, laat staan een klooster. Maar hoe dubbelzinnig ben je bezig als je de priester dan maar in spijkerbroek voor het altaar laat swingen, of de koning met Willempie aanspreekt? Wat wil je dan?
Ik denk dat het énige nut van deze hogere traditionele instituten is, dat ze ons in aanraking brengen met iets wat model staat voor de hogere regionen in onze eigen ziel. De kunst en kunstnijverheid die ermee gepaard gaan, het goud, de muziek, alles resoneert omdat een mens de behoefte heeft boven zichzelf uitgetild te worden.
En dit vertoon van schoonheid kan niet – heeft nooit gekund – zonder het mecenaat van de echt rijken. Al die prachtige requiems en missen zijn in opdracht gecomponeerd, al die wonderbaarlijke fresco's en mozaïeken voor de lieve heer, in opdracht van de rijke kerkheer.
Als wij menen dat wij een archetypische gebeurtenis als een kroning – wie denkt bij het woord niet aan zo'n fraaie schoolplaat van Karel de Grote – moeten vieren met een in elkaar geflanste meezinger waar precies het laagste allooi van artiesten aan meewerkt – de BN'er - slaan we de plank volledig mis. Bouwen we mee aan die sportkantine waar heel Nederland zo langzamerhand toe verwordt.
Het goede, het ware en het schone, dáár schreeuwen we om. Niet om het zoveelste 'laat de leeuw niet in zijn hempie staan.'