Och heden. We hebben er weer een. De gruwelijke hel van het vinden van de juiste beginzin. In Opzij staat een recensie van Mijn Leven is Mooier dan Literatuur van Jannah Loontjens. Wat beweegt mensen om te gaan schrijven?
Goede vraag, want hemeltjelief, wat een kwelling is schrijven vooral. Die vangt al aan voor er nog maar een letter het daglicht heeft gezien. 'Het eindeloos gepeins over de eerste zin van een boek kan schrijvers tot wanhoop drijven.' [...] Het boek is er nog niet, maar je moet met de eerste zin al wel een toekomstverwachting uitspreken en in ieder geval de contouren van de rest van het boek in je hoofd hebben.
Geloof zulke onzin alsjeblieft niet! Natuurlijk is je beginzin belangrijk, maar moet je hem bedenken voor je begint te schrijven? Natuurlijk niet. Als schrijver ben je gezegend met een denkende pen. Als jij maar gehoorzaam opschrijft wat hij dicteert, dan staat ergens in je eerste bladzijden een droom van een beginzin. Die kun je niet met bewust redeneren verzinnen, die moet je geboren laten worden.
En dat geldt evenzeer voor je eindzin. Als je die maar niet kunt 'verzinnen' lees dan je laatste hoofdstukken eens door. Wedden dat hij er al lang instaat?
Waarbij ik niets zeg over de rest van Loontjens boek, want dat heb ik niet gelezen. Waar het mij om gaat is dat dergelijke beweringen de mythes over schrijven klakke- en kritiekloos in stand houden.
Gelezen Hella