Boeken van Nederlandse schrijvers lees ik in het Nederlands, natuurlijk. En boeken uit verre landen meestal ook, ik denk hierbij bv aan Murakami. Ik pas Lenz en Zweig gelezen, en de vertalingen waren goed, ik had nergens het gevoel dat er een sukkelige houterige tolk tussen mij en het verhaal instond.
Want dat heb ik bij boeken die uit het Engels vertaald zijn. Ze worden vaak zo debiel vertaald (denk aan mijn kruistocht tegen de fouten in The Artist's Way, maar ook bv dat vreselijke boek van Haar naam was Sarah), dan staan er zinnen in die NIETS betekenen of volslagen onlogisch zijn, en toch wordt de vertaling goedgekeurd en uitgegeven.
Bij non-fictie is het Nederlands vaak zo onbegrijpelijk dat ik het maar wegleg (ik denk hierbij aan Bronnen van het Zelf, van Charles Taylor. Kreeg ik van paps, hartstikke lief, maar ik kon er niets mee, zat steeds wanhopig te bedenken wat er in het Engels gestaan kon hebben zodat ik het wel zou begrijpen).
Soms is de Nederlandse vertaling van een boek uit een andere taal zo houterig dat ik de voorkeur geef aan een Engelse vertaling. Heb de hele Proust ook in het Engels liggen (met dank aan Anna van Gelderen).
Het zal ermee te maken hebben dat ik écht net zo makkelijk Engels lees als Nederlands. Niet verbazend na 15 jaar Engelstalige landen. Daar komt nog bij dat ik maar weinig echt mooie Nederlandse boeken tegenkom. Ze zijn er wel hoor, pareltjes, vooral onder de Belgen. Maar ik denk dat ik 80% Engels lees en 20% Nederlands. Heb gisteravond Specimen Days van Michael Cunningham uitgelezen, en de nieuwste Barbara Kingsolver (Flight Behavior) ligt klaar voor vanavond, kan niet wachten!
dit in antwoord op vraag 7 van Petepel in het kader van 50books
Meer dan 'roerend eens'heb ik niet voor je 🙂
Helemaal met je eens!!!