Iemand vraagt iemand op twitter: waarom tweet en blog jij eigenlijk niet onder je eigen naam?
Antwoord: ik werk in de zorg en ik wil niet dat ze weten dat ik het ben, die al die felle meningen ten beste geeft.
Antwoord: goh, ik werk ook in de zorg, als PR functionaris. Maar tweet toch onder m'n eigen naam.
Antwoord: Aha, jij bent een zorggeldverknoeier!
En zo wordt, geheel in navolging van de glorixpipo, iemand op grond van 1 kenmerk weggezet als "de vijand". Want de onderbuik weet het zeker: verpleegkundigen zijn in feite de enigen die deugen, in de zorg. De rest - doctoren, administratie, PR-mensen - vieren zinloze luxefeestjes over de ruggen van de arme patientjes.
Terwijl ik het PR-mens in kwestie ken, en weet dat ze zich al haar hele leven met hart en ziel heeft ingezet voor de zorg, vaak ten koste van eigen rust en gezondheid.
Toevallig, natuurlijk, dat je 2 mensen volgt op twitter en dan zo'n discussie ziet ontaarden. Maar niet helemaal toevallig. Ook een stukje tijdgeest. Een stukje zwart-wit-denken van iemand met een onwrikbaar gelijk aan zijn kant. Dat is heel fijn ventileren, anoniem. Maar wie zorg zo hoog in het vaandel heeft staan, zou beter moeten stilstaan bij de gevolgen van die anonieme ventilatie. En geen extra slachtoffers maken in het kader van het grote gelijk.
Met open vizier strijden voor waar je voor staat, is wellicht een stap in de goede richting.
Helemaal mee eens en mooi gezegd!
Dat is me uit het hart gegrepen en daarom beweeg ik me al sinds jaar en dag onder mijn eigen naam op het net.
Goed gezegd!