inspiratie

Mijn hoofd is een lege fabriekshal. Ik loop er rond en probeer te bedenken wat ik hier zoek. Waarom is het zo stil en geurloos? Niets geeft antwoord. Er is niets waar mijn blik aan blijft hangen. Hoge, grijze muren, bovenin een rij vuile ramen die grijs licht doorlaten. De vloer van hobbelig beton glijdt geluidloos onder mijn stappen weg. Geestdodend is de ruimte.
Met gebogen hoofd sta ik midden in de hal.
Met een ruk kijk ik op. Mijn ogen gaan in de richting van het geluid, dat de stilte is komen verbreken. Het zwelt aan. Het is muziek die ik ken: het eerste koor van Die Schöpfung van Haydn, over de geest Gods die zacht murmelend over donkerblauwe wateren zweeft. Over de stem die zegt: 'Er zij licht.'
Bliksemend en donderend zingt het koor: Und es ward Licht!
Verbijsterd kijk ik om me heen. De wanden van de hal zijn bedekt met mysterieuze mozaïeken, die glinsterend zicht bieden op een wereld van geluiden en geuren. Onder mijn voeten liggen kleurige stenen in felgroen gras. Een warme wind beweegt mijn haar en ik wilde dat Genesis nog niet geschreven was. Dan kon ik het schrijven.
Want opeens weet ik waarover ik schrijven moet, mijn leven lang. Over licht en kleur, over muziek en de wind door de bladeren van de bomen die om me heen beginnen te groeien. Over de mensen die tot leven komen in het mozaïek, en me hun verhalen vertellen. De rode pen ligt in mijn hand en schrijft wat ik niet dicteer.
Ik zie het schilderij van Caravaggio voor me waarop een engel de knoestige hand van Mattheus vasthoudt om hem te leren schrijven (de verloren gegane versie).*
Dat is wat er gebeurt. Noem het een engel. Noem het 'de geest krijgen.' Noem het een ingeving. Noem het bezieling, noem het alle synoniemen uit het woordenboek, ze betekenen allemaal hetzelfde: inspiratie krijgen is een goddelijk moment.

*de officieel goedgekeurde versie ziet er zo uit

column oorspronkelijk geschreven voor schrijf.com, in juli 2000.