verhuizen

Ik heb de godganse middag huizen zitten kijken op funda. En nee, niet om me aan te vergapen, maar serieus. Terwijl ik al lang voor mezelf bepaald heb dat ik voorlopig niet ga verhuizen. Eerst moet het kindeke een eigen huis hebben waar ze al haar eigen zooi kan bergen, eerst moet het katje zo oud zijn dat hij zijn energie niet meer per se in een tuin kwijt moet, eerst moet ik geen workshops meer op zolder willen geven, eerst moeten mijn dierbare autobiodames er de brui aan geven, eerst …
En toch zat ik te kijken, en af te wegen, waar zou ik willen wonen, hoe duur mag het zijn, wat zijn mijn eisen, wat zoek ik.
Toen moest ik weg, een extra koorrepetitie omdat er weer een concert aankomt. Toen ik thuiskwam, besefte ik ineens dat ik deed wat me door de jaren heen eigen is geworden: als het leven zelf opeens aan belang lijkt in te boeten, geeft niets zo flitsend een nieuwe impuls als het magische woord "verhuizen." Je woont in Oman, maar al half in Schotland. Je woont in Schotland, maar al half in Amerika. En die halfwaardetijden hebben een schijnbelang waar je u tegen zegt.
Het is geen wonder dat het mechanisme nu opeens in werking treedt.
Pjotr wipt op het bureau en vraagt of hij nog even buiten mag. Ik herinner me hoe ongelukkig hij was, de korte tijd dat we in Houston een appartementje bewoonden. Hij spint en aait mij met zijn kopje. Wat was hij gelukkig toen hij voor 't eerst de tuin van schoonmama in Friesland betrad!