Toen mijn moeder een nieuwe, hypermoderne naaidoos kreeg, mocht ik haar oude. Toen oma overleed, erfde ik haar naaidoos, net iets groter, en vol antieke kaartjes veiligheidsspelden, haakjes en drukkers. Toen mam overleed, ging de oranje naaidoos mee hierheen. Omdat morgen de kringloop weer een lading levensstof komt halen was nu de keus: oma of mamma?
Die van oma was van hout en degelijk. Ik liet me gisteravond door kindeke overreden dat dat de mooiste was.
Vanmorgen schreef ik er nog eens over in mijn dagboek, herinnerde me al die jurkjes die mam voor me genaaid heeft, en herinnerde me ook vooral het handgevoel van het opendoen van het deurtje van het dressoir, de naaidoos eruithalen, het slotje openflippen, en dan die schatkamer van oude lintjes, doosjes, radeerwieltjes en nooit oprakende stukjes kleermakerskrijt.
Vanmorgen vroeg heb ik ze omgeruild. Oma eruit, mamma erin. Kringloop.
Gesloten huis van Nicolaas Matsier denk ik nu aan. Een boek dat er ECHT toe doet!!
ja, ken ik. Later eens herlezen maar!
Moest bij eerdere blogje al aan 'Het Gesloten Huis' denken en aan de foto's die ik heb gemaakt tijdens het opruimen van moeders laatste woonplaats.
Het gaat om dit soort dingen: een naaidoos en dan een hele sliert van herinneringen. Hella je kan voorlopig vooruit!
Die naaidoos met oranje deksel zette bij mij het rade(e)rwerk ook weer in werking.
Je kan niet alles bewaren, maar gooi bij twijfel niet te snel weg. Spijt kun je niet terugdraaien.
Ik heb precies dezelfde naaidoos van mijn moeder.
De naaidoos van mijn moeder was door haar broer gemaakt en haar speldenkussen was van haar moeder, allebeide dingen heb ik hier al jaren thuis want ik was bang dat ze weg zouden raken.Daarom mocht ik ze jaren terug meenemen en hier bewaren. Stel je voor al die herinneringen die opstijgen in mijn gemoed bij het zien daarvan ik wilde ze niet verliezen .