kernkwaliteit

Core strength is een mooi begrip. Ik oefen het op de sportschool: zitten op een bal, ooievaren op een trampoline. Zo word ik van binnen sterk.
Als je je boek aan iemand laat lezen, vooral als het je eerste boek is, heb je die sterke kern nog niet. Je hebt je hele hebben en houwen in dat boek gepleurd en je bent een lege huls waar elke wrede gek zijn genadeloze kritiek in lozen kan. Kritiek hebben is lekker. Het mes snijdt aan twee kanten: de ander is gek, en door dat te onderkennen bewijs ik mijn eigen superioriteit. En nee, ik ben er niet vrij van. Ik vind het heerlijk om over het paard getilde sukkels een kopje kleiner te maken. Er zit een wreed heksje in mij.
Maar pasgeboren schrijvers, die behandel ik met zachtheid. (Ja, tenzij ze met veel tamtam hun matig schrijfsel als de Nieuwe Grote Dinges presenteren. Zij die menen dat ze niet kunnen schrijven en zij die menen dat ze fantastich schrijven, hebben meestal ongelijk.) Het is soms even aftasten hoe sterk hun kern al is.
Je hebt daarbij als schrijver zelf ook een taak: als je je boek laat lezen, geef dan PRECIES aan wat je wilt weten. Vraag aan de één om de grammaticafouten eruit te halen, vraag aan de ander of de plot logisch in elkaar steekt, en vraag alleen aan heel vertrouwde meelezers of ze het mooi vonden. Meelezers van wie je het oordeel op waarde schat. Want natuurlijk vinden je tante en je opa en je jongste nicht het helemaal geweldig dat je überhaupt een boek schrijft. Maar je wilt het oordeel van mensen die een smaak hebben die aansluit bij jouw boek.
Zit dan op je bal, kijk in de spiegel: is je rug recht? Accepteer wat ze zeggen. Sommige dingen zijn waar, andere ervaar je als demotiverend, als te hard. Houd je rug recht, wees die ooievaar, je kracht in die ene voet, stevig geaard, en leg het naast je neer zonder om te vallen.
Dat eerst leren. Later kijken of die kritiek je verrijkt of verarmt.
Ook dit hoort bij schrijver zijn: het kweken van een sterke kern.

afbeelding