Beginnings and Endings

Wat is het toch bijzonder om boekbloggers in real life te ontmoeten. En wat is het toch heerlijk om over mooie boeken te praten. We hadden The Sense of an Ending gelezen, dat is zo'n dun boek dat in feite een schildering in miniatuur is van een panorama van mensenlevens. Zo'n boek dat nadreunt als je het uithebt en de portee van het hele gebeuren langzaam je wezen doordringt.
Het kan wel frustrerend zijn, zo'n goed boek. Ik vraag me altijd af hoe het werkt: of zo'n briljante schrijver vantevoren precies bedenkt hoe hij zijn verhaal gaat vormgeven, of dat hij zo briljant is dat het er vanzelf insluipt.
Het boek is in twee delen verdeeld, een soort van voor en na de klap. Bij herlezing merk je duidelijker hoeveel deze delen van elkaar verschillen. Het eerste deel is op zo'n typische Engelse manier luchtig. Om met Adrian te spreken: ik háát hoe de Engelsen zo onserieus kunnen doen over serieus zijn. Het zijn allemaal jolly old chap herinneringen, en de ik-verteller is een gemoedelijke man die eigenlijk best tevreden is met zichzelf en zijn leven.
Tot de klap komt. En het lijkt wel zo'n film die van zwart-wit opeens kleur wordt, een stomme film waarin opeens het geluid aangaat. De herinneringen zoals ze werkelijk waren overstromen de hoofdpersoon, zoals die verkeerd-stromende getijdengolf in de Severn (google even video's op "Severn Bore", nooit zoiets spectaculairs gezien!).
Je kunt wel het gevoel hebben dat iets afgelopen is, maar het is slechts een gevoel. Het is nooit afgelopen. En als lezer blijf je die golf net zo hard voelen als Tony, de ik-verteller.
Een briljant boek, dat ik zonder de bloggers misschien nooit had gelezen. Ik hoop dat The Sense of an Ending The Beginning of a Beautiful Friendship mag wezen!