bibliothecaresse voor altijd

Mijn bibliothecaresseverleden begon al op de middelbare school, toen paps en mams het een goed idee vonden als ik niet de hele zomervakantie zou verlummelen. Dus zat ik in een bloedhete bibliotheek 's morgens boeken te plakken, en 's middags moest ik ze innemen en opruimen.
Nadat ik besloot te stoppen met mijn studie Engels, heb ik bijna een jaar bij de PBC Groningen gewerkt. Met de bibliobus door het Hoge Land, dat had wel wat! Daarna ging ik samenwonen, deed ik de opleiding tot assisent-bibliothecaresse, en kreeg een baan bij de OB Rijswijk, waar ik 11 jaar met veel plezier gewerkt heb, tot we naar Oman verhuisden. Daar heb ik in de PDO-bibliotheek gewerkt (de enige openbare bibliotheek in het hele land, op Google Earth te herkennen aan het PDO-logo), en in de bibliotheek van de expatclub. In Aberdeen en in Houston ben ik bibliotheekmoeder geweest.
En terug in Nederland zette ik voor het eerst mijn boeken niet op alfabet, en later sorteerde ik ze zelfs op kleur.
Maar bibliothecaresse ben je voor het leven. Als iemand een vraag stelt op twitter: hoe heet dat ook weer? Waar kan ik dat vinden? is het mij nog steeds een eer om dat zo snel mogelijk te vinden voor ze. Van titels weet ik altijd de schrijver, en bij Een Tegen Honderd heb ik de literatuurvragen altijd goed.
Nu kwam er vanmorgen op twitter – daar zitten ook veel biepjuffen – een nieuw woord voorbij. Retailconcept. De bibliotheek moet een winkelcentrum worden, met allemaal leuke winkeltjes waar mensen leuke boeken vinden en leuke andere materialen. Nou, ik heb al gezien hoe dat wordt in de hypermoderne bibliotheek van Almere. Het is net als met google, en ook met de nieuwe bibliotheekcatalogus: als je precies weet wat je zoekt kun je het dus niet vinden. Google verzint er allerlei andere woorden bij die je vast ook heel leuk vindt, en in die catalogus krijg je een wolk van alternatieven aangereikt. In zo'n winkeltjesbibliotheek loop je niet naar een bepaalde afdeling om daar het boek van je keuze te vinden, je wordt er behandeld als een achterlijke klant die met zoveel mogelijk onnodige rommel de winkel weer verlaat.
Nee, dan vroeger. Toen je bij de Provinciale Bibliotheek (nu Tresoar) nog op de grond tussen de kasten kon gaan zitten om je te vergapen aan de stokoude, wonderbare boeken die er bestonden.
Zou het met zo'n winkeltjesbibliotheek niet net zo gaan als met de kerken waar het Latijn afgeschaft en de popmuziekdienst ingesteld, zodat niemand nog het verschil zag tussen gewijd en gewoon?

opdracht autobio les 9: hoe heeft je beroepskeuze je blijvend beïnvloed?

Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op bibliothecaresse voor altijd

  1. Hinke Wiersma schreef:

    Ik mag het natuurlijk niet zeggen, maar ik vind dat heel gedoe met het retailconcept een beetje de waan van de dag. Bibliotheken moeten natuurlijk ook verder in deze tijden van ontlezing en ze proberen op deze manier de klanten te verleiden met gezellige, mooie , spannende, flitsende boeken, aantrekkelijk gepresenteerd. Tot ook dit concept weer uitgewerkt is. En, inderdaad voor mensen die wel weten wat ze willen lezen, en op zoek zijn naar dat ene boek (en in hun verlengde dan de te hulp geroepen bibliothecaris m/v)wordt het een queeste, om het maar eens met een mooi woord te zeggen.
    Maar Hella, als je ooit iets niet kunt vinden, ik ga de hele bieb voor je door om het te vinden, hoor 🙂

  2. Hinke Wiersma schreef:

    Trouwens, een mooie laatste zin in je blogpost (het verschil tussen gewijd en gewoon)!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *