uit het verhaal

Wat voor mij die notie van "uit het verhaal stappen" zo bijzonder maakte, was dat ik er – mede door mijn werk natuurlijk – van overtuigd ben dat mensen alles doen om hun verhaal kloppend te houden. "Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt ieder met zijn levensverhaal," enzo. Ik zie dat om me heen, ik zie hoe ik mezelf daar ook aan schuldig (?) maak, ik zie dat het dingen kapot maakt. Alles wat niet past in de overtuiging die een mens omtrent zichzelf én anderen heeft, moet verworpen worden omdat anders het verhaal herzien moet worden, en dat is veel te griezelig.
Als iemand dan zegt: stap uit je verhaal, gooit dat mijn overtuiging volkomen overhoop. Ik had me niet gerealiseerd dat er buiten het verhaal überhaupt iets kan bestaan. Tot dat ene zinnetje me duidelijk maakte: dat wat ik ben buiten mijn verhaal, dat is mijn essentie.
Binnen het verhaal moet ik altijd bewijzen dat ik gelijk heb, dat mijn overtuigingen en meningen kloppen. Daarbuiten hoef ik niets. Mag ik gewoon zijn wie ik ben, en meegaan op wat zich voordoet.
Natuurlijk lukt dat driekwart van de tijd niet. Ik ben een vastbijter, als ik gelijk heb wil ik het krijgen ook! Maar wat levert dat uiteindelijk op? En wat levert het op als ik uit dat verhaal stap, en gewoon accepteer wat er is, zonder er een kloppende, bewijsbare overtuiging over te hebben?
Pas als je zelf uit de weg gaat (wat ook een veelzeggende uitdrukking is) kun je een 'doorgeefkanaal' worden voor spiritualiteit én creativiteit. Bij Julia Cameron is er nauwelijks verschil tussen die twee. Het is allebei een manifestatie van het goddelijke (hoe je dat ook maar ziet) op aarde. Met creativiteit geef je handen en voeten aan je spiritualiteit, daar komt het in feite op neer. Maar daar gaat een zekere nederigheid aan vooraf, die tegelijk vertrouwen is, het durven loslaten van het einddoel, de overgave aan het proces. En daarvoor moet je uit je verhaal stappen.