te dik

Ik had dit nog steeds niet geplaatst. Nu is er op de radio zo'n lawaaiige stellingenman aan 't oreren dat het allemaal luiheid is. Want Nederland is en masse te dik, en dan weet iedereen natuurlijk een pasklare oplossing, en staat klaar om de dikkerd te veroordelen.
*
Ik wou dit eigenlijk niet plaatsen. Mijn Verstandige Ik zegt: niet doen. Te persoonlijk. En dan krijg je dit via twitter binnen en dan denk je: wat? 50%?
De oorspronkelijke aanleiding was:
*
Dik, het moet altijd verklaard worden, blogde Gavimensch. Nooit gedacht dat ik daar zoveel in zou herkennen. Ik ben mijn leven begonnen als aangeklede stopnaald, die op doktersadvies scheppen room door de pap moest.
Daarna werd ik een beeldschoon slank blondje, zo vertellen mij de oude dia's die ik aan 't inscannen ben.
Toch ervoer ik toen al de eerste dik-sensatie, toen ik een half jaar zittend werk op mijn lijf geplakt zag in de paskamer. Shoot hee, van 36 naar 38.
De tweede dik-sensatie was na de bevalling. Potverdikke, wat duurde het lang voor ik weer in mijn normale kleren paste. Manlief heeft zelfs nog een wel-passende pantalon voor me geknutseld.
In Amerika werd het moeilijker. De porties! Echt. Van 1 maaltijd bij een restaurant kun je met gemak gedrieën eten. En fietsen in Houston is geen optie, behalve dan als "sport" in het park.
Maar de barre werkelijkheid daarna, terugkeer naar Nederland en opeens alleenstaande moeder zijn. Eerst maar eens een dubbele dosis antidepressiva, die hongerverwekkers. Dan maar eens een polsoperatie die de meeste activiteiten voor een flink aantal weken onmogelijk maakte, gevolgd door een gebroken enkel. Zitten zitten zitten. En ik stopte met roken.
En ik ben gaan sporten. Langzamerhand is mijn lijf minder gevoelig geworden voor al die pijntjes en kwaaltjes die nog net geen ME of fybro opgeplakt kregen. Mijn arme lijf, wat heeft het me door veel heengesleept.
En ja, nu heeft het een buffer. Geef het eens ongelijk. Als ik iets nodig heb, is het wel een stevige wegligging.