Sag mir wo die Blumen sind (1963)
Nu heb ik gistermiddag van twee tot vijf op zolder zitten knippen en plakken met de radio aan, top 2000, ik schat zo ongeveer van nummer 1974 (Albert Hammond - It never rains in southern California – 1972) tot en met nummer 1942 (Harry Belafonte - Island in the sun – 1957) en eigenlijk deed het me niet veel. De top 2000 is net als kerstmis, je weet hoe het hoort te voelen, en als je geluk hebt komt dat gevoel inderdaad even langs. Sneeuw helpt, Amadeus helpt, lichtjes in bomen helpen. Met de top 2000 leef je je ook in in hoe dat hoort te voelen, al die belangrijke muziekgebeurtenissen achter elkaar, de nostalgische sfeer. En het werkt niet. Bij mij werkt het niet. Misschien kan ik alleen van dromen genieten, en weet ik in het echt niet meer hoe dat moet.
Zeg me waar de bloemen zijn.
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Sundayjacket
Veertje Vederlicht
Gisteren, onderweg naar mijn kerst-met-familie-afspraak, hoorde ik André Kuipers vanuit de ruimte. Heel even had ik het euforische gevoel van de maanlanding in de jaren 60. Dat ik getuige was van iets heel bijzonders. Maar heeeeel even. Daarna begonnen 'ze' met de Top2000 en toen hoefde het voor mij ook niet echt meer. We luisterden nog een half uur en daarna was het gevoel helemaal weg. En later op de avond was ik alleen maar benieuwd hoe ver we waren.... Vandaag: ach de radio staat aan, maar ik luister niet. Af en toe een flard (nu Karel Kraaijenhof) naar het zegt me weinig. Nu ik jouw woorden lees - de Top2000 is net als kerst) kan ik mij alleen maar bij aansluiten. Het hoort een gevoel te hebben. Ik moet denken aan al die overvolle winkelwagens met kerstinkopen: het zou kunnen helpen om het gevoel te krijgen, maar ... het helpt niet. Ook mij niet. Desondanks schrijftop2000 ik het jaar uit. Want dat gevoel is mijn gevoel. Dat is nauwelijks te delen. Het is geen collectief gevoel. Ondanks de collecteve herinneringen. En gelukkig kan ik dit als schrijvende wel met een paar mensen delen. Ik kijk wel uit naar de Top2000-a-gogo. Vanavond, ipv de wereld draait door, want dat doet ie vanzelf wel. Vraag het André maar.
Grappig... Zou het "voorschrijven" de kick uit het voormalig "Top2000-gevoel" hebben gehaald? Ik deel jullie gevoelens. Gisteren even aangezet, weer wat anders gaan doen, (TV-Koningin en BBC: lees mijn bijdrage van vandaag) en dat was het dan... En dat bovenop jouw eerdere woorden over (Non_)Kerst, waar ik ook al zo blij mee was. Ach, nu gaat het eigenlijk ook helemaal niet over de top2000. Het is gewoon een verzameling herinneringen uit ons collectief en tegelijk zo individueel geheugen en dat maakt het leuk. Om te lezen en te schrijven. Gelukkig is dat niet van een kalender afhankelijk. Ik ben je toch dankbaar voor het initiatief en wil er ook mee doorgaan omdat het deurtjes opent, misschien wel naar Die Blumen.
Door het schrijven luister ik juist aandachtiger naar sommige nummers.
Maar er blijven er ook als achtergrond dienen.
Wat is dat toch met "moeten" genieten. Helaas kun je niet voordoen hoe dat te doen. Misschien de verwachtingen bijstellen. Toen ik je collages zag dacht ik dat je die met plezier had gemaakt, dat lijkt nu niet zo te zijn. Hopelijk viel alleen de muziekbeleving tegen.
Ja, ik heb heel erg genoten van de collages. Met de eerste was ik de dag daarvoor begonnen met muziek van Hildegard von Bingen. Nu 'moest' ik wel top2000 luisteren. Het is dat moeten, inderdaad. Maar de gezamenlijke herinneringen waren fijn!
Is het niet opmerkelijk dat we 'dat gevoel' altijd buiten onszelf zoeken om het op te roepen?
Het zit toch echt IN onszelf.
Misschien is er wel een manier om er steeds meer van doordrongen te raken en bloemen te vinden.