Shaffy cantate (1965)
(Shaffy cantate begint op 5.15)
Het is heiligschennis, ik weet het. Als ik vertel waar dit liedje me aan doet denken, moet iedereen spontaan overgeven. Maar ik kan er niets aan doen. Zodra zulke stemmen in close harmony beginnen te tadadadamdammen moet ik denken aan Willem O'Duys. Zondagmorgen (Buitenveldert is nog net iets zelfmoorderiger), MuziekMozaïek van.
Vader zit met bandrecorder in de aanslag, en bij elk als verrukkelijk aangekondigd liedje wordt met een noeste beweging het apparaat in werking gesteld. Na een paar maten valt het oordeel: doorgaan met opnemen, of uitzetten, precies terugspoelen naar waar het vorige verrukkelijke dames en heren nummer is geëindigd, en dan wachten op de volgende verrukkelijke bijdrage van Toots Thielemans, of van de Swingle Singers. Tadadadadamdam.
En dan een kopje tomatensoep, een boterham en een stukje krentenbrood, en dan verder met die zondag, die – behalve de soep – in mijn herinnering altijd lichtgrijs gekleurd is geweest, gevuld met al even lichtgrijze verrukkelijke opnemenswaardige K..muziek. Nee, dat is heiligschennis. Ramses Shaffy is een Held!
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Veertje Vederlicht
Sundayjacket
Voor mij is dit geen heiligschennis. Ramses is onlosmakelijk verbonden met al onze herinneringen. Zelfs al zou je niets hebben met Ramses, dan nog is daar een herinnering aan verbonden. Een collega vertelde mij vorige week nog dat hij niets met de hype rondom Ramses heeft, maar hij zingt wel uitbundig met 'Sammy' mee. Of ''t Is 5 uur, de mensen zijn gaan slapen'. Hoezo niets met Ramses?
Ik herinner mij ook de bandrecordersessies bij vorige vrienden en/of collega's en daar dan weer cassettebandjes van maken, voor in de walkman. En die bandjes zijn er nog bijna allemaal. Alleen de walkman is terziele. Gelukkig zit er nog een cassettedeck op onze hi-fi-indekamer-installatie.
Voor mij ook geen heiligschennis, wel een heel andere herinnering. Samen met een vriendinnetje ging ik naar Shaffy Chantant, Verschillende keren zelfs. In het oude Rembrandttheater en later in het Shaffy-theater in Felix Merites. De Shaffy-cantate was het slotstuk, met als hoogtepunt Loesje Hamel, toenmalig graatmager topmodel, kwam op met een speelgoedpianootje en schreeuwde de cantate dwars door de close-harmony heen. In elk geval na één van die voorstellingen, maar vast ook wel vaker fietsten we door de stad: HA-HA-HA-HAHAHA...HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAAAAAH! Heel hard!
Hella, ik zit hier met een grote grijns. Ik hoor het zalvende Duys geluid. Maar Ramses en Liesbeth hoorden zo helemaal bij die tijd.