Atlantis (1969)
Goh, dat Atlantis al zo'n oud nummer is! En ik weet niet eens of ik wel daarover wil schrijven, want ik heb er niet veel anders over te melden dan dat het de aanleiding was dat ik voor de opdracht "bibliografisch onderzoek" op de bibliotheekacademie (1978-1980) het onderwerp Atlantis koos, en de meest fascinerende boeken en artikelen opduikelde.
Maar eigenlijk houd ik veel meer van Donna Donna van Donovan, dat liedje dat je na 1x moeiteloos 1000x kon meezingen, een van de evergreens van gitaarspelende schooljongens, samen met The House of the Rising Sun.
Piet had zijn gitaar mee naar Rome, en in die tijd, jongens en meisjes (1975), gingen we daar nog met de trein heen, en dat was niet zo'n stomme hogesnelheidstrein die tussen twee walletjes door rijdt zodat je niets van het landschap ziet, maar een normale trein langs de Rijn en door de Alpen, wat een zaligheid. En Piet maar spelen, en wij maar zingen.
On a wagon, bound for market …
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Veertje Vederlicht
Papagoose
Sundayjacket
hou van zijn liedjes Sunshine Superman, Mellow Yellow... heerlijke songs! Mijn absolute favoriete songs van Donovan zijn Atlantis natuurlijk, en Jennifer Juniper vind ik ook zo'n fijntje! muzikale groetjes, Hilde
Och got ja, die trein naar Rome! Ik zat op de heenweg bij Piet en zijn gitaar in de coupé en in mijn herinnering werd er de hele nacht door gepingeld, maar dat zal wel niet. Later in mijn studentenhuis zelf ook nog eindeloos Donna Donna gepingeld, op mijn eigen gitaar. Ik moet bekennen dat ik het nu een tamelijk jengelachtig deuntje vind, maar destijds vond ik het heerlijk.
Donovan is voor mij voor eeuwig verbonden aan Friesland. In de tijd dat Donovan met 'Atlantis' vaak op de radio te horen was, verbleef ik regelmatig in Wierum. Daar was erg weinig te beleven. Op wat wad-lopers na die naar Engelsmanplaat liepen en weer terug, gebeurde er bar weinig. Het enige echt spannende was voor mij eb-en-vloed zien worden. Dan stond ik op de zeedijk, tussen de koeien, en terwijl het water kwam - of ging - zong ik: "'Hail Atlantis! Way down below the ocean where I wanna be she may be..." Het idee dat er onder al dat water ergens een verdronken land zou moeten liggen, hield mij veel bezig in die tijd. Wierum. Mooie tekst, Hella en bedankt voor weer zo'n herinneringsluikje.
Ook ik ging in 1978 met de trein naar Rome. Mooie reis.