ik hoor de muizen knagen (sv)


Ik hoorde ooit de muizen knagen. Een hoofd dat door een psychische gekkekoeienziekte verknaagd werd tot spons (het was in de tijd van die vreselijke veebrandstapels in Engeland). Zonder medicijnen hadden ze me moeten opnemen. Hoewel niemand iets aan me merkte, denk ik, want niets was in die tijd zo sterk als mijn harnas. Ik ervoer mezelf als een beeld, waarin vanbinnen de muizen knaagden.
Medicijnen brachten de muizenissen tot rust, vlakten de diepste dalen wat af, en maakten het mogelijk dat ik me wegschreef en –leefde uit dat dal.
Waarom dit allemaal oprakelen?
Omdat ik iemand tegenkwam die zo verschrikkelijk in de vernieling lag dat ik me moest bedwingen om haar niet mee naar huis te nemen, in bed te stoppen, en haar beter maken met zoete drankjes en zoete muziek. Zo'n ellende is onverdraaglijk, het raakt aan de blauwe plek op mijn ziel die wel altijd beurs blijven zal. (In principe misschien zelfs een egoïstisch motief. Dat terzijde.)
Zij is geen naaste vriendin, gewoon een kennis met behuilde ogen en een lijf vol radeloos. Ik zei dat ik een hele fijne psycholoog wist, en zij zei dat ze al een psycholoog had, een jongeman die haar wel even op een rijtje zou zetten. Klonk mij niet als iemand met voldoende bagage om zoveel ellende op een rijtje te zetten.
"En medicijnen?" vroeg ik voorzichtig.
"Nee, dat wil ik niet," zei ze fel. "Dat is allemaal vergif!"
De locatie was er niet naar om daar verder op in te gaan. Vandaar dat ik er hier iets over kwijt wil. Of laat ik het maar door Fardau laten verwoorden, mijn hoofdpersoon uit Brandsporen. "Voor hoofdpijn neem je een pijnstiller, voor zielenpijn neem je … een zielstiller?"
Mensen vergeten vaak hoe giftig een tot onhoudbare proporties uitgegroeid verdriet is. Hoeveel kwaad dat aanricht in je lichaam. Ik wil zeker niet propageren dat we allemaal hopla een pil slikken en voortaan als happy zombies door het leven schuifelen. Wat ik wel wil, is dat ongezonde standpunt ten aanzien van psychofarmaca aanvechten. Ik wéét dat prozac gevaarlijk kan zijn, ik weet dat het ook geslikt wordt door mensen zonder depressie maar met te weinig energie voor de ratrace. Zelf kon ik helemaal niet tegen prozac.
Maar door alle slechte publiciteit lopen er mensen rond met een ondraaglijke zielenpijn. Een pijn die hen de weg naar genezing belet, een pijn als een kluisdeur die alle uitzicht verduistert. Een pijn die alles wegvreet wat ooit mooi was.
Ik hoorde haar muizen knagen.

afbeelding van het glazen hoofd

Dit bericht is geplaatst in schrijfveren met de tags , . Bookmark de permalink.

1 Reactie op ik hoor de muizen knagen (sv)

  1. Goed stukje! Door de titel werd ik even op het verkeerde been gezet, maar ging het dus lezen. Dat antidepressiva alleen maar gif zijn, is net zo'n oversimpel standpunt als dat alternatieve geneeswijzen niet werken. Ieder mens zit anders in elkaar en bij ziekte of zielepijn is het vaak zoeken naar de beste remedie.
    Toen voor mij een a.d. de eerste keer ter sprake kwam, schrok ik. 'Is het dan zo erg met me?' Jaren later ben ik blij dat er een middel bestaat dat mijn 'chemische onbalans' grotendeels verhelpt. Mevrouw SchrijfTaal blijft een gevoelig mens, maar gaat door veel minder diepe dalen...

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *