in de vernieling (sv)

Waardoor komt het dat vernieling zoveel dynamischer klinkt dan bijvoorbeeld kapot? Kapot ligt in stille brokken op het kleed, vernieling buigt door onder een voortdurend zwiepen, een hagel van karrenwielen, een geseling. In de vernieling is nog bezig. Hij "ligt" in de vernieling, niet: "Goh, ik was gister eventjes zo in de vernieling!"
In de vernieling zeg je sowieso niet over jezelf, geloof ik. Dat zeg je, medelijdend, over een ander. Een beetje genietend zelfs, zoals je kunt genieten van huilen bij een zielige film.
In de vernieling. Ik weet intussen van mezelf dat als ik mijn schrijfveer begin met een taalkundige verhandeling, eronder iets wroet dat gevaarlijk om aandacht vraagt. Ik moet het voelen in mijn lijf, ergens, die vernieling, de sporen van de karrenwielen in mijn rug, als in het plaveisel van de Via Appia.
Slimme geest, me wegleiden naar die sprookjesachtige wandeling, waarvan een wollig graspluimpje hier nog getuigt. Mijn observator, hoog in het machinistenkamertje van de hijskraan, verlicht en geluiddicht. Zelfs tijdens het geweld van de bevalling zat zij daar toe te kijken en aantekeningen te maken.
Ik weet nog hoe mijn vernieling eruitzag, en hoe die tegelijk het begin was van het rechtbuigen. Ik liep over het strand bij Applecross, een oeroud strand met grote keien. De wereld was daar woest en ledig, in de verre omtrek geen menselijke activiteit. Laag hingen de wolken, het plaatje werkte mee als een net te zwaar aangezette scène in een roman. Ik liep wankel over de stenen en kon niet loslaten hoe het zou zijn als je viel met je hoofd op de stenen, dat zou openspatten als een rijpe meloen, en eindelijk zou je verlost zijn van de donkere wolken aan de binnenkant van je schedel.
De observator observeerde, en stuurde me naar de dokter.
Het was het begin van het weten: ik word vernield. Iets moet anders.