Het is twintig jaar geleden dat ik in Oman woonde. Het land was toen pas 20 jaar uit een duistere middeleeuw ontwaakt. Als ik nu in Trouw lees: Qaboos regeert met harde hand maar ja, het westen heeft hem nodig vanwege de olie, dan voel ik me op een rare manier zelf aangevallen. Want ik heb gezien hoe ontzettend veel hij had bereikt, in de tijd dat hij het gezag van zijn tirannieke vader had overgenomen.
Ik kon een kind ter wereld brengen in een spiksplinternieuw ziekenhuis, dat ook voor de hele Omaanse bevolking open stond. Alle kinderen gingen naar school. Alle verafgelegen woestijndorpjes werden van schoon drinkwater en klinieken voorzien. Eens per jaar ging de Sultan op meet the people tour, en voorzag dan ter plekke in de problemen waarmee de mensen bij hem kwamen. Alle vissers kregen een nieuwe motorboot, anderen kregen geiten.
In de grotere dorpen en stadjes werden gemeenteraden opgericht, om de mensen langzaam de beginselen van de democratie bij te brengen. Vrouwen mochten daaraan deelnemen, net zoals aan werk, verkeer, en universitair onderwijs.
Qaboos is en blijft natuurlijk wel alleenheerser. Maar de suggestie wekken dat hij thuishoort in het rijtje Mubarak, Hussein en Khadaffi, daar moest ik toch even een kanttekening bij plaatsen.
Ik hoop dat Oman op vreedzame wijze verder de moderne tijd in geleid kan worden. Het is zo'n onvoorstelbaar prachtig land. Daar onder de sterren slapen en schildpadden eieren zien leggen op een nachtelijk strand, heeft mij voorgoed veranderd.
lees een prachtig artikel over Oman en Qaboos
