een reaguurder is een zielig ding
hij heeft geen leven, en misschien geen ding
waarom anders schept hij zo'n groot plezier
in schelden op iemands vertier?
een reaguurder werkt op vaste tijden,
wanneer het zwaar wordt om zichzelf te mijden
teruggeworpen in zijn eenzaamheid
weet hij zich virtueel dan toch bevrijd
een reaguurder lijdt in eenzaamheid
omdat ieder weldenkend mens hem mijdt
zijn scherpe tong en pen vervangen
wat ergens anders slap verveeld blijft hangen
een reaguurder is een nijdig kind
dat schopt en zegt dat hij afschuwelijk vindt
waar hij zo innig graag bij wilde horen
maar dat geluk is hem – snik - niet beschoren
een reaguurder laat zijn hondje poepen
waar hij zo graag een graantje mee wou snoepen
een zielenpoot, zo moeten we maar denken
en hem inwendig wat compassie schenken
Aangrijpend. Dit gedicht verdient het in bredere kring bekendheid te krijgen,bij voorbeeld door het op Trouw/Schrijf! te publiceren.
I know, ik heb het toch maar niet gedaan om niet weer aanstichter van een rel te zijn.