even liggen


hij ligt op mijn zij
als een mannenarm
zijn voorpootjes op mijn schouder
zijn staart over mijn heup
hij snort en spint
van mijn geluk
en deze liefde
deze droom
is mij voorlopig
geloof ik
genoeg

Dit bericht is geplaatst in autobio, gedichten met de tags . Bookmark de permalink.

3 Reacties op even liggen

  1. Sagita schreef:

    Oh dat doet mijn Cherie ook altijd en hoewel ze maar 4 kilogram weegt, lijkt het wel of haar gewicht steeds zwaarder wordt. Ze mag naast me op het andere hoofdkussen slapen, maar wil perse bovenop mij liggen. Eigenwijs!
    Lief gedicht!

  2. Schrikkeltijd schreef:

    Ja mooi. Ik zou 'geloof ik' en 'genoeg' omdraaien...
    geloof ik. 🙂

  3. Heldinne schreef:

    Heb ik over gedacht, qua betekenis wel, maar qua hoe het loopt & klinkt vond ik het niet mooi, wat hokkerig.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *