Wat heet. In Heerenveen was het jaarlijkse multi-culti festival, en tussen al die kramen met heerlijke wereldhappen en feestelijke kralen en spiegels, onder het gedruis van wereldmuziek van hier tot Tokio of in elk geval Marrakech, zat ik aan een tafeltje met een stapel Brandsporen en wat folders. De zon scheen en de wind woei, en dus legde ik op mijn folders zo'n knalblauwe kristallen bol van Ikea. ("Oh, ik dacht dat u waarzegde.")
Tussen het slenterend winkelpubliek was een jongetje op skeelers met een gezicht uit Marrakech. Hij keek naar mijn bal, en hoorde in zijn hoofd moeders vermaning: "Kijken met je ogen, niet met je handen." Zijn ogen spraken begeerte, en met zijn handen omvatte hij de bal, zoals hij had gedaan als het had gemogen. Even stond hij stil op zijn skeelers, zijn handen aandachtig om de luchtbal.
Ik had leuke gesprekken met oudere dames ("Goh, ik wilde ook altijd schrijfster worden ..."), ik kreeg een heerlijk croissantje van de moeder van een vroegere klasgenoot, ik verkocht vier boeken, maar ik wist dat dat jongetje werd opgeslagen in de schatkamer waar de grondstof voor boeken wordt bewaard.
Komt heel gezellig over. En die handtekening is echt mooi!
Dat zijn de mooie dingen! Waarom een 'maar' in de laatste zin?
Goed punt. Vervangen door 'en'? Weglaten?
Ik vermoed dat de maar voortkwam uit de gedachte dat alles wat je daarvoor noemt allemaal heel erg mooi en leuk was, maar dat uiteindelijk het allermooiste toch was en zal blijven het beeld van het jongetje, waarvan je wist dat enz....???
Als dat zo is die gedachte in een nieuwe zin anders formuleren(dus een punt na de vier boeken)?
"Een stapel brandsporen" 🙂
en maar want toch (Van Kooten, de allesvrezer), kan allemaal.
Je hebt je toch wel door iemand op de foto laten zetten met die stapel?
Lijkt me erg 'echt'!!
(Kun je misschien nog een keer leuk mee photoshoppen ook :-))