lachen

Een huis waar nieuwe voorwerpen worden binnengedragen moet eerst een nieuwe balans vormen. Boeken tussenvoegen, fotoalbums op volgorde zetten, oude brieven die in nieuwe dozen moeten – en zo ging ik winkelen. Om nieuwe dozen maar ook om er even uit te zijn, of moet ik zeggen "er even in," in het normale alledaagse leven van de xenos en de leenbakker. Ook nog even langs de intratuin voor een verjaardagscadeautje, en daar stond hij. Lachend rekte hij zich uit met zijn niet meer sportieve maar oh zo comfortabele lijf.
Ik moest meteen denken aan wat ik over pap heb verteld, tijdens de crematie. Ik heb geprobeerd alle verschillende pappa's die ik gehad heb, te belichten. Ik merkte dat veel mensen niet eens wisten dat hij ooit een enorme lolbroek was. En bij het volgende stukje moesten de toehoorders lachen. Zoals ik ook lachte toen ik het opschreef, en ook lachte toen ik deze Boeddha in de tuin zette.

Het is moeilijk voor te stellen, maar ooit – het was nog op de flat in 't Nylân – ging pappa bij tien graden vorst in de blote bast op het balkon staan, zich op de borst trommelend, en verkondigend dat hij de Grote Dikke Beer was. Het was de stoere pappa, met wie ik uit fietsen ging, of in het soldatententje sliep in de tuin, of stenen ging zoeken in Drenthe, of in een sneeuwstorm naar Gorredijk reed.

Zo herinner ik me hem het liefst.

Dit bericht is geplaatst in Niet gecategoriseerd met de tags . Bookmark de permalink.

2 Reacties op lachen

  1. reflexxus schreef:

    MOOI ROND: ZO BINNEN/ ZO BUITEN.

  2. Sagita schreef:

    Ja lachen! Heerlijk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *