235 – in het kamp

We mochten naar binnen. Kuuksi zat al prinsesheerlijk op een schapenvachtje in de tent. We kregen thee van een oude vrouw. Ze vroeg: "Wat brengt jullie hier?"
Ik wees op Kuuksi, om het moment wat te verlichten. Ik nam een slok thee.
Roosma nam het woord. Ze vroeg – op dezelfde emotieloze toon als waarop ze tijdens onze kennismaking had gesproken - : "Moet ik van de brug springen? Wat gebeurt er dan?"

De vrouw kwam bij ons zitten. "De verzetters langs de Heerweg zien het als hun taak om zoveel mogelijk Tweede Meisjes te redden. Wie erin slaagt om van de brug te springen, wordt gered. Maar het is niet eenvoudig. Een eind voor HarstaMarkaz beginnen de bogen, jullie hebben ze waarschijnlijk al eerder gezien. Een colonnade langs de Heerweg, met wachters onder elke boog.
Dat is het punt waar de Tweede Meisjes uit IzwiLamanzi hun reis naar de Rots beginnen. De colonnade loopt door over de brug en tot ver daarna. Wie aanstalten maakt om van de brug te springen, wordt onmiddellijk gegrepen en gedood. Wij proberen te helpen door de wachters af te leiden. Eén moment van onbedachtzaamheid, één onbemande boog, en het lukt."

"Wat gebeurt er als je van de brug springt?" vroeg Roosma.
"Dit geldt alleen voor vrouwen: ze landen op de schaduw van de Rondweg. Na verloop van een paar dagen vallen ze er zacht doorheen."
"Maar dan kom je je gelofte niet na," zei Roosma. "Dan kun je later niet getuigen van de grootsheid en de pracht. Wat heeft het dan voor zin?"
De oude vrouw zei: "Heb je ooit iemand horen getuigen van die pracht en die grootsheid?"
"Mijn vader," zei Roosma.
Nu merkte ik pas hoe erg ik zelf veranderd was. Ik kon alleen maar denken: arm kind, en jij gelooft dat? Was hij er zelf geweest? Maar ik zweeg. Ik was nog steeds de dienares.