Ik geloof dat ik me toen pas realiseerde hoe gevaarlijk dat zou kunnen zijn. Hoe iedereen die belang had bij het in stand houden van die mythe mij zou bestrijden.
De driehoek op mijn linkerarm jeukte en schrijnde. Was ik wel moedig genoeg om een verzetter te zijn? Zelfs het beperkte leven in de weef vervulde me met heimwee.
Maar ik kon niet terug.
Ik liet Kuuksi mijn vingers schoonlikken met haar raspende tongetje en we gingen weer op weg. Mijn eerste doel was Helvarbarra, de stad op de grens met IzwiLamanzi, een heerlijkheid waar ik niets van wist, behalve dan dat de Graysaflu daar uitmondde.
Ik liep nog een tijdje door maar mijn voeten wilden niet meer. Bij een gebouw dat eruitzag als een grote herberg stopte ik. Het bleek een Hemra, een onderkomen met slaapzalen, speciaal voor vrouwelijke pelgrims. Waren er eigenlijk mannelijke pelgrims? Ik herinnerde me dat Fegman, toen we pas in Barraspira waren, uitlegde welke vrouwen in de weef woonden: "Sommigen zijn weduwe, van anderen verblijft de man in de Visietunnel, van weer anderen is de man op pelgrimstocht …." Zou ik ze tegenkomen, die mannelijke pelgrims? Moest ik nu ook bewijzen dat ik een pelgrim was? Nee, het feit dat ik hier alleen over de Heerweg slofte in mijn versleten plunje was genoeg.
Links en rechts van de ingang waren twee slaapzalen en aan het eind van de gang leidde een trap naar nog twee erboven. Boven was alles vol, zei de Hemramoeder. Ik betaalde mijn twee Hem en zocht een bed – een echt bed! – zo dicht mogelijk bij een raamopening. Ik rolde de bedrol uit. Geen deken, ik keek om me heen en zag dat de andere slaapsters een eigen bedekking meegenomen hadden, een wollen sjaal, een mantel … nog meer wat ik moest aanschaffen. Ik durfde Bo's blauwe tuniek niet over me heen te trekken.
Ik bond met de reep stof mijn schild en draagzak aan het bed vast, ging liggen, en sliep. In de nacht vleide Kuuksi zich over mijn arm en schouder.
