Vastberadener dan ik me voelde liep ik naar het kamp. Hopend, hopend, op een weerzien met mijn zoon. Ver voor me uit rende Kuuksi, en even later zag ik een figuur die zich oprichtte, die mijn kant uitkeek, die mijn kant uitliep, de kat op zijn schouder. Het was Bo. Vermagerd, droef, maar even blij met het weerzien als ik. Woordloos omhelsden we elkaar.
Kuuksi rende rondjes om onze voeten terwijl we naar het kamp liepen. Drie grote tenten in een driehoek, een stuk of vijf, zes kleine paarden. Een tent deed dienst als keuken en eetkamer, de andere waren om te slapen, een voor de mannen, een voor de vrouwen. In totaal waren ze met een stuk of twaalf.
Bo stelde me aan iedereen voor: "Yimama, mijn moeder." Ik kreeg te eten en mocht toen eerst slapen. Ik werd wakker toen de zon recht boven ons stond. Iedereen rustte, maar Bo was wakker en zag me. Hij wenkte me naar de gemeenschappelijke tent. Hij schonk me thee in, en we konden eindelijk vertellen en horen wat er gebeurd was sinds de vlucht van hem en Mia uit Barraspira. Hoeveel manen waren er verstreken? Ik wist het niet meer.
"Ik liet Mia door de muur gaan," zei Bo. "Ze zou bij de Tweede Meisjes op me wachten, ze was nog bijna helemaal doorzichtig. Ik zou teruggaan om jou op te halen maar de stad was vergeven van wachters. Toen ik eindelijk bij ons hek kwam, zag ik jou naar buiten komen … Ik wilde je redden maar het kon niet! Het zou de dood betekenen, voor jou en voor mij, en hoe zou het dan met Mia aflopen?"
Het schuldgevoel vertekende zijn mooie jongensgezicht.
"En nu heb ik haar ook nog in de steek gelaten."
Ik vertelde kort wat mij was overkomen. Ik liet hem mijn rechterhand zien, waar alleen nog een dunne rode cirkel herinnerde aan het gat.
"Hoe ben je dan uit Harstamar gekomen?" vroeg hij, aan het eind van mijn verhaal.
"Met de Hemrond," zei ik, met een klapje op mijn broekzak.
Droef, wat een mooi woord. Het past hier beter dan verdrietig, droef gaat dieper.
ja klopt, verdrietig is meer een huilbui en dan gaat het wel weer