Het begon met blaasontsteking, toen de blafziekte, en toen het besef dat ik even toe was aan een winterslaap. Ik dook onder na mijn verjaardag (met 2 afzonderlijke bezoekers, het was echt fijn) en deed even helemaal niets meer waar ik geen zin in had. Nu voelde zelfs het feuilleton als moeten – ik streepte het van mijn lijstje.
Ik las, ik keek series, en ik knutselde een beetje. Lekker gelli printen, nieuw palm leaf boekje maken … er moest nog van alles naar buiten, het moest opgegraven.
Het nieuwe palm leaf boekje heet dan ook:
an excavation
layers and layers
of periods and selves
blue haired egyptian queens
empty-eyed brass mourners
shamelessy lush nudes
voracious demons
all petrified
all worshipping
ancient times
sit woman
sit
sit and don't move
tais-toi et sois belle
trophy wife died
they're in my tomb now
guarding me
silence is golden
Ik zocht en vond een prachtig lettertype online, Pegypta heet het. Het sloot aan bij de afbeeldingen, en bij het gevoel dat ik wilde uitdrukken, van zoveel verschillende vrouwen te zijn geweest, in ditzelfde lichaam, dat ze bewaart als in een goudstille tombe.
HRB149/21 te koop voor €15,95
Hoi Hella, het ziet er weer schitterend uit! Ik hoop dat je inmiddels een beetje opgeknapt bent. Een prettig uiteinde en vooral een goed nieuw jaar. Groetjes, Erik
dankjewel Erik, jij ook alvast de beste wensen voor 2022!
Dit boekje is, hoop ik, niet te koop. Dat bewaar je mooi voor jezelf, toch?
Eerlijk gezegd had ik van dat onderduiken al het vermoeden.
Die blafziekte hadden wij ook na elkaar. Niet fijn en het duurde ook nog eens lang.
Ja, ik blaf nog steeds een beetje! En inderdaad, dit is een boekje voor mezelf ... maar als iemand het zou willen kopen omdat zij dezelfde ervaringen heeft, dan mag dat.
(nog bedankt voor je felicitatie!)
Fijn om dit te lezen.
Niet omdat het fijn is, maar omdat het fijn is dat je het onder woorden kunt brengen en kunt delen. Wat goed dat je de tijd hebt genomen voor jezelf.
Dat is iets wat ik moeilijk vind, als ik tussen de lagen door naar de kern kijk, schrik ik en deins gauw terug naar de veilige lagen. Of is het andersom en zijn het de lagen die me schrik aanjagen?
Maar stiekem mis ik Yima wel. Neem de tijd om haar terugkomst goed te laten zijn, ook voor jezelf.
Ga ik doen Lianne! En in Yima kan ik op een andere manier ook veel kwijt van de kern. Maar in beelden gaat het nog meer vanzelf, dan hoef ik er alleen nog maar de woorden bij te zoeken.