155 – vertrek

"Vanavond nog?" Geschokt keek Mia me aan.
"Het moet. Wacht in Harstamar op ons. Of in elk geval op mij."
Ik deed mijn munt af – ik moest hem lostrekken van twee bloedende plekken, zowel van het ronde teken als van het kruisje - en gaf hem aan Mia. "Draag deze. Als je ooit iemand tegenkomt met dezelfde munt, dan weet je dat je haar kunt vertrouwen. En Mia …"
"Ja?"
"Ik wil dat je mijn draagzak meeneemt. Met alles erin. Of wacht …"

Ik haalde hem uit de kluis, pakte er één ketting uit, een handvol munten, mijn muntjesdoek. Maar verder liet ik alles erin. Ik legde Mia de werking van de verschillende flu's uit. "Oh, en weet je wat je ook mee moet nemen? Mijn schild. Het zal je beschermen zoals het mij beschermd heeft, en sommige kostbare paneeltjes kun je verkopen." Ik liep de trap op om het achter de waskast vandaan te halen. Het ritselde weer zo, bijna alsof het zich verheugde op de reis.
Mia keek me twijfelend aan. "Is het niet vreselijk groot en onhandig?"
"Ja," zei ik. "Maar het is het waard."

Aan mezelf kon ik niet denken. Was het omdat ik dacht dat Bo dan in problemen zou komen? Was het omdat ik me niet kon voorstellen dat ik – na al die jaren vrede die nu gruwelijke onderdrukking bleek – een verzetsdaad zou plegen? Durfde ik het geen tweede keer aan? Achteraf kan ik me niet meer herinneren waarom ik niet meteen met Mia meeging. Ja, of wel. In hele kleine flardjes van gedachten. Ik moet nog afscheid nemen van Letifam, van Otta, van Blufam. Ik moet de borg netjes achterlaten. Ik moet het Fegman laten weten. Krankzinnig hoe het plichtsbesef in mijn geest geëtst was.

Hoe dan ook … ik liet het gebeuren. Ik liet ze samen vertrekken. Bo zei gehaast: "Ik kom direct terug voor jou!"
Geluidloos renden ze de wei over, Mia doorzichtig van Graysaflu. Toen het hek achter hen dichtviel, ging ik de borg binnen. Waar nu alle ziel, alle betekenis uit verdwenen was.