138 – terug naar huis

Nuzafam woonde in de eerste weef aan de rechter kant, ze hoefde niet onder de Visietunnel door, of helemaal omhoog te klimmen door al die straatjes. Ik durfde niet te vragen of ze het niet vreselijk vond om die baby'tjes te maken, misschien had ze geen idee van het echte verhaal daarachter. We praatten wat over onze kinderen, zij had een zoon van Mia's leeftijd die assistent van hun Weefheer wilde worden – dat bleek Stedman te zijn, die ik me nog herinnerde van de overtocht vanuit Wyda Moor.

Toen we de poort door waren, namen we afscheid. Zij sloeg meteen rechtsaf en ik begon aan de klim naar huis. En ik schrijf huis, maar ik weet dat de essentie van dat woord toen veranderd was voor me. Omdat ik van de wereld en de vrijheid had geproefd.
Natuurlijk was ik blij met de blijdschap waarmee Mia me tegemoet liep."Yimama!" riep ze, alsof ze nog dat kleine meisje was, in plaats van een al bijna volwassen vrouw. Ze maakte thee voor me en ik vertelde over de reis. Letifam en Otta kwamen bij ons zitten, ik kon vertellen dat er ook twee grote stukken boomstam meegekomen waren.
Het was goed om weer thuis te zijn, zei ik tegen mezelf. Maar mijn hoofd was vol groene heuvels en glinsterend water.

"Vertrekken er wel eens vrouwen uit de stad?" vroeg ik op een avond aan Blufam. Mia en Otta zaten binnen bij Letifam.
"Heb je de smaak te pakken?" zei Blufam met een lachje. Om dan zonder lach te antwoorden: "Nee. Ze houden ons immers altijd in de gaten. En wie betrapt wordt, mag meteen door naar de Visietunnel, richting hoogverraad."
"Waarom eigenlijk?"
"Machtsvertoon. Controle. Laten zien wie de baas is en dat daar niet aan te tornen valt. En alles onder het mom van onze veiligheid, onze bescherming. Haal je niks in je hoofd, Yifam. Een moeder in de tunnel, dat wil je je kinderen niet aandoen."

Ze had gelijk.
Die avond nam ik voor het eerst, in al die jaren dat ik nu in Barraspira woonde, een drupje Helvarderaflu. Toen ik overeind kwam nadat ik de kluis op slot had gedaan, zag ik Kuuksi de deur uit rennen.