Van het strand leidde een snel stijgend pad naar de rotsige hoogvlakte die Kraeckten San was. En midden op de hoogvlakte stond in de verte de Rots van Kraeckten San, ik herkende de vorm die ik gezien had, heel lang geleden in een vorig leven, toen met Pucima bij de kreek.
Hier en daar stonden wel bomen, en er vlekte ook wat groen. Verspreid over de hoogvlakte stonden merkwaardige hutjes. Ze leken opgebouwd uit twijgen, bekleed met een grijzige stof.
De vrouw gaf me Hemren zij dank mijn kind weer terug. Zij volgden hun begeleider. "We zien je vanavond," zei ze nog.
Ik bleef over met de derde man. Ook hij droeg zo'n dolk.
Op vriendelijke toon zei hij: "De grote Hemren is mij genadig. Mijn dienares is mij ontvallen, en nu brengt hij jou. En nog wel met een nieuwe man ook."
Hij aaide Bo over zijn bolletje en streek zijn muts naar achteren.
"Een witharige! Helemaal uit het Noorden, mijn manneke?"
Yima de vragenstelster was dood. Stijma de gehoorzame deed niets dan knikken. Bo beschermen en in leven blijven de enige doelen. Ik rilde van moeheid en kou. We liepen naar het hutje van mijn begeleider. Binnen was het vrijwel donker. Het enige licht kwam door de smalle opening van de ingang. Op de vloer lag een dik wollen kleed. Zijn bedrol was tegen de wand geschoven.
"Ga zitten," zei hij. "Straks wijs ik je de weg naar de vrouwenzaal. Nu vertel ik je eerst over je plichten."
Ik liet me zakken op het kleed. In het schemerige hutje zag ik vrijwel niets, ik kon het gezicht tegeover me niet onderscheiden.
"Mijn naam is Horva, onthoud dat." Naar mijn naam vroeg hij niet. "Wij Hemrenvas houden de oude regels in stand. Elke dag beklimmen wij onze rots om de Grote Hemren op de Ware Rots te eren. Wij zijn de Geestelijk Vaders, wij richten ons uitsluitend op het hogere. Dienaressen hebben de eer voor ons lichamelijk welzijn te zorgen. Om onze hutten schoon en zuiver te houden, om onze pijen te wassen, om ons voedsel te bereiden. Dat is een belangrijke taak, dat beseffen alle dienaressen hier op het eiland. Op de dag van het wassen van de pijen zitten de Hemrenvas naakt in hun hut. Als zij het nodig hebben, zal de dienares op die dag bij hem liggen. Soms zegent de Grote Hemren ons dan met een zoon."
Of met een dochter, dacht ik. Maar zweeg.
O getver, van de regen in de drup. Weer niet veilig.
Ik ben zelf ook wel benieuwd wanneeer ze ooit echt veilig zal zijn.
Anna zegt wat ik ook dacht. Van de regen in drup, maar Horva komt vriendelijker over. Ik probeer te begrijpen hoe het in elkaar steekt met die overtocht. De andere vrouwen hadden blijkbaar al een begeleider. Zat Horva te wachten op een eventuele vrouw die de overtocht ook maakte. Of wist hij van haar komst.
Die andere vrouwen zijn inwoonsters, ze hadden inkopen gedaan op Langen San. Kraeckten San is hoog en rotsachtig, ze kunnen daar de boten zien aankomen dus vandaar dat Horva meteen dacht: daar zit eentje voor mij bij.