67 – zeeoren

Ik zag hoe ze Bo's kleertjes bekeek, de mooie stof, het borduursel langs zijn polsjes. Gejaagd, wat een vreselijk woord. Zou ik me nu de rest van mijn leven opgejaagd wild voelen? Nergens thuis, nergens veilig?
"Het veiligste is het om naar Mingia te gaan. Niet dat ik er ooit geweest ben, maar ik hoor dat het veel vrijer is daar. Maar ook een totaal andere wereld, en dan weet je zeker dat je je familie nooit terug zult zien."

Dat weet ik nu al zeker, dacht ik bij mezelf. Dus in die zin zou het niet veel uitmaken. Het zou voor hen zelfs veiliger zijn als ik voorgoed verdween. Maar was dat wat ik wilde? Wist ik maar waar Vulema beland was. Met een schuldig gevoel besefte ik hoe weinig ik aan haar gedacht had. Mijn hand ging naar het koordje met de munt. En het was of ik mijn schild hoorde ritselen, het stond achter me, tegen de omheining aan. Kort keerde het visoen naar me terug, ik zag me lopen, bergen zag ik, meren, rivieren, ijzige vlakten en donkere bossen.

"Nee, dat wil ik niet," zei ik tegen Valma.
"Dan moet je naar Lopweteka," zei ze. "Hier kun je niet blijven als ze achter je aan zitten."
"En jij dan?" vroeg ik onnozel.
"Ik ben geboren op Langen San. Mijn man duikt naar zeeoren, we hebben het goed."
Onwillekeurig keek ik naar haar zwarte gewaad.
"Dat is alleen maar om al het vreemde volk dat hier rondhangt," zei ze. "Voor jou heb ik er ook wel een, dat reist veiliger. En een oud jasje van Pydva voor Bo."

Ze ging het hutje binnen en ik hoorde haar scharrelen. Pydva zat te spelen met een paar grote schelpen. Zeeoren. Ik wist wel dat parelmoer daar van gemaakt werd, ik had het altijd zo'n wonderlijke naam gevonden. Zou ik Liduva misschien ooit terugzien? Zou het nodig zijn om hoop te houden op mijn reis, of was het beter om alle hoop te laten varen?
Valma verscheen met de kleren. "Ga eens staan?" Als een kind stak ik mijn armen omhoog, ze hees me in het gewaad en trok het naar beneden over mijn kleren. Het had ook een capuchon, net als het grijze wollen jasje voor Bo.