4 – de wereld

Toen ik op reis ging, hoopte ik ondanks alles op bevestiging. Ik hoopte dat alles wat ik geleerd had, juist was. Dat alle waarden waarmee ik was grootgebracht, klopten. Want geen mens wil alles opgeven wat voordien haar identiteit uitmaakte.

Vergiffenis zocht ik ook. Hoewel ik aan mijn "zonde" (mijn witte haar) zelf niets kon doen. Ik ontving er thuis altijd dubbele boodschappen over. Aan de ene kant was het bijzonder om bijzonder te zijn, aan de andere kant was het een schande, want je mocht je op niets laten voorstaan. Alleen vaders mochten dat. Tussen vaders was er wedijver. Er waren competities, er werden prijzen uitgereikt aan de ambachtsman die dat jaar het mooiste werk had afgeleverd. Vrouwen kregen geen prijzen, want hun producten waren al opgegeten of versleten.

Ik vroeg me wel af waaróm we de letters moesten leren. Kennelijk was het alleen om inscripties te kunnen lezen of maken. Van lezen en schrijven had ik nooit gehoord. Rekenen leerden we met takjes en steentjes. De dogman tekende een kaart van ons land in het zand, met de dorpen en steden erin, met de Rots – het beeldje dat ieder huisgezin bezat –, met de Berg van Verering ervoor en de eilandjes er omheen. Ik vond het net een voet met zeven tenen.

Hij vertelde ons over de Heerlijkheden, over andere streken, waar het kouder was, of natter, waar rivieren of beken stroomden, watervallen zelfs, hij vertelde erover alsof hij ze gezien had maar hoe was dat mogelijk? Kon je zomaar weggaan uit je dorp? Uit ons dorp? Dat zo ver van alles af lag dat je geen andere wereld kon zien dan zand en rotsen?

Ik hoopte ooit de zee te zien. Wij meisjes mochten niet zo ver van huis. En wie weet de monding van de Helvarderaflu, die voor de helft in Registana lag. Water dat helemaal uit de bergen van Blyntera kwam. Heilig water.